17.6.10

Πέμπτη

Στην Αίγλη του Ζαππείου.
Παρόλη την τρομερή ζέστη, υπέροχα (σαν Παρασκευή!).

Ένα τσούρμο τουρίστες, στρουμπουλοί και ροδοκόκκινοι, νεαροί και μεσήλικες, με ελληνικές σημαίες κεντημένες στα μπλουζάκια τους (?!!) στρώθηκαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα.
Στο γυρισμό, το kosmos είχε βραζιλιάνικα τραγούδια κι εγώ άνοιγα τα χέρια μου να πετάξω-ωωω, μ'αρέσει τόσο πολύ να οδηγάω και να φυσάει ο αέρας απ'τα παράθυρα (έπρεπε να γίνω νταλικιέρης...).

Ελπίζω, κάποια στιγμή, να κάνω ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο, παραλία-παραλία, όλη τη νότια Γαλλία, από Ιταλία μέχρι Μασσαλία, μέχρι Βαρκελώνη, ίσως. Ελπίζω ειλικρινά να το κάνω, ακόμη κι αν από όλα τα ταξίδια μου απομεινει μόνο αυτό, ακόμα κι αν το κάνω μόνη μου.

4 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Στο εύχομαι πραγματικά! Να σου θυμίσω πως έχεις ήδη υποψήφια παρέα ! ;)

Roadartist είπε...

..και εγώ θα το ήθελα αυτό το ταξίδι..

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω να το κάνεις!
roxanne

s_pablo είπε...

Όλοι έχουμε τα ταξίδια της ζωής μας. Για μένα είναι ο υπερσηβιρικός. Αν και δεν θα με χάλαγε και το δικό σου...

ΥΓ. Χάρηκα που σε βρήκα. Να, στο τιμόνι που κρατάω (νταλικιέρικος όρκος, για να καταλαβαινόμαστε).