Πήγαμε με τα πόδια από το ξενοδοχείο στο σπίτι του Φρόυντ-το θέλαμε και οι δύο διότι μας ενδιαφέρει πολύ η ψυχανάλυση.Τελικά το μόνο που άξιζε ήταν η βόλτα μας καθεαυτή-διότι απομακρυνθήκαμε λίγο από το τουριστικό κέντρο και μπήκαμε σε γειτονιές κατοικημένες από ντόπιους. Το σπίτι το ίδιο ήταν μια μπαρούφα: ένα άδειο κτήριο με φωτογραφίες και ένα βίντεο να παίζει. Παρολαυτά, δε μπορώ να πω, μου σηκώθηκε λίγο η τρίχα που πάτησα όπου πατούσε για 40 χρόνια ο Φρόυντ-και οι τόσοι διάσημοι ψυχαναλυόμενοι ασθενείς του...
Από το πρωί που ξεκινήσαμε κι όσο πηγαίναμε, όλο και αυξανόταν ο ρυθμός που χιόνιζε.
Όταν βγήκαμε από το μουσείο ήθελα να ξαναγυρίσουμε στο κέντρο με τα πόδια-η Πόπη ήθελε να πάρουμε μετρό ή ταξί γιατί φοβόταν μην ξυλιάσουμε. Το κουβεντιάσαμε λίγο, σκεφτήκαμε να πάει η καθεμιά όπως θέλει και να συναντηθούμε στο ξενοδοχείο, τελικά περπατήσαμε...
Πρέπει να με δει κανείς να περπατάω σε μια ξένη πόλη κι επίσης να με δει όταν χιονίζει: χαμογελάω μέχρι τ'αυτιά, χοροπηδάω, νιώθω να πετάω από την ευτυχία!
Ε, σκέψου πως είμαι άμα αυτά τα δύο συμβαίνουν ταυτόχρονα...
(Αρκεί να σκεφτώ χιόνια και χριστούγεννα, κι η ζωή μου φαίνεται όμορφη, ήρεμη, με λαμπάκια...)
