Είχε γενέθλια η Φρίντα σήμερα, λέει εδώ.
Η Φρίντα η μικροκαμωμένη, που γοήτευσε τον Τρότσκι.
Η Φρίντα του ατυχήματος πέρα από κάθε φαντασία και της φαντασίας πέρα από τον πόνο-πόσο πιθανό είναι να σου διαπεράσει ένα σίδερο τη μήτρα , να βγεί από την άλλη και να ζήσεις, για να το ζωγραφίζεις ξανά και ξανά;
Ωωωω, πόσο βασανίστηκε αυτή η κοπέλα, είναι απίστευτο, μα το πιο απίστευτο είναι το κέφι που είχε για ζωή-παρόλες τις εγχειρήσεις και τους πόνους της.
Το κέφι με το οποίο τραβούσε στο κρεβάτι τον κολλητό της πριν ακόμη τελειώσουν το σχολείο, η χρωματιστή αυλή της, αυτός ο απαίσιος βάτραχος (*) που ερωτεύτηκε τόσο απόλυτα και για πάντα (αν και το δικό της πάντα κράτησε πολύ λίγο), οι δύο Φρίντες, οι Φρίντες με τα φίδια στο λαιμό, με τα ψαλίδια και τα αίματα, με τον Ντιέγκο στην αγκαλιά, στο μυαλό, στα κύταρα...
Αααα, η Φρίντα του ταγκό...
Και τι παράξενο: η Φρίντα που έζησε τόσο λίγο, τόσο επώδυνα, το πρώτο που μου φέρνει στο μυαλό είναι "η Φρίντα της Ζωής".
(*) που όμως ζωγράφιζε μαγικά... Άραγε ερωτευόμαστε αυτό που είναι οι άνθρωποι ή αυτό που μας κάνουν να νιώθουμε;
