εδώ να μείνεις

Το φουστάνι μου είναι μπλέ.
Τα γόνατά μου είναι γεμάτα φακίδες. Νιώθω το πρόσωπό μου πιο όμορφο αυτές τις μέρες που είναι ελεύθερο από μεικ απ.
Τα πράγματα είναι στις θέσεις τους: αυτά που έχω, αυτά που θέλω, αυτά που είμαι, αυτά που μπορώ. Είμαι καλά.
Μ'αρέσουν τα νεκταρίνια-ακόμα και τα λευκόσαρκα.
Βουτάω τα χέρια μου στα νερά-βρίσκω μιαν αιτία-κάθε λίγη ώρα, κάθομαι λίγο στον υπολογιστή και σηκώνομαι, κάθομαι λίγο στο μπαλκόνι και ξαναμπαίνω μέσα.

Σήμερα ένιωσα πως είτε τη Θηβών βλέπεις από το μπαλκόνι, είτε τη θάλασσα, το καλοκαίρι, είναι το ίδιο: η ζέστη είναι ίδια, το βιβλίο στα γόνατα, η ερημιά, το απόγευμα, το αεράκι.
Οι πελάτες μου δε βγαίνουν από το μυαλό μου αυτες τις μέρες-αν γινόταν θα 'κανα τηλεφωνήματα και συνενοήσεις και-το-απόγευμα, σημειώνω νοερά στο μυαλό μου συνέχεια τι θα κάνω αύριο. Κι αυτό-το φρικτό (άγχος), δε μου φαίνεται τόσο φρικτό.
Λόγω της ζέστης δεν πεινάω καθόλου. Κολλάω ολόκληρη, μα δεν πειράζει.
Διαβάζω το middlesex και είμαι ενθουσιασμένη-σαν να βλέπω μια ταινία διαρκείας, μια σειρά, δεν βλέπω την ώρα να ξαναβυθιστώ μέσα του.