η ομίχλη είναι για να βαδίζεις μέσα σ'αυτήν

Αναρωτιέμαι πως βλέπουν τά μάτια κάποιου που δεν έχει ζήσει σ'αυτή την πόλη, αυτές τις εικόνες, αυτά τα λόγια.

* * *

Τρία χρόνια στην Αθήνα-δεν έχει ομίχλη ποτέ: ούτε το πρωί-ούτε ποτέ, ποτέ.

* * *

Πρωινά στη Σοφούλη, έξω από την Τράπεζα-τρέμω σαν το ψάρι από την υγρασία που φτάνει ως το κόκκαλο. (Μετά-ευτυχώς-, βγαίνει ο ήλιος, ανοίγει το Τρέ Μαρίε με τους best of the best καπουτσίνους.)

Πιο παλιά, πρωινά στο παράθυρο του πατρικού μου, δεν φαίνεται ούτε καν η απέναντι πολυκατοικία απ'την ομίχλη. Και δε χωράει στο μυαλό μου πως πάλι, πάλι, π ά λ ι στη δουλειά. (Πέρασαν 23 χρόνια, και πάλι, πάλι.)

Ακόμη πιο παλιά, χριστούγεννα, βόλτες στην Άνω Πόλη, τα χριστουγενννιάτικα φώτα παίζουν όμορφα με την ομίχλη. Η ζωή μπροστά σαν λευκό τετράδιο.

Νοέμβριοι στο λιμάνι (φεστιβάλ κινηματογράφου), με το κεφάλι κάτω μετρώ τις πέτρες του δρόμου, μ ό ν η-ευτυχισμένη, τρέχω να χωθώ στην αιθουσα και αναρωτιέμαι πως γίνεται ακόμη κι ο καιρός να μοιάζει με σκηνοθετημένο ντεκόρ ταινίας.

* * *

Ωραία που τώρα δεν είναι τότε, που εδώ δεν έχει ομίχλη ποτέ.

Το βίντεο το βρήκα εδώ.