πράσινο και υγρασία

Πάει πολύς καιρός που δε βγαίνω ποτέ χωρίς εσένα. Σε κουβαλώ μαζί μου μέσα στην πιο απλή κρυψώνα: σε κρύβω μέσα στη χαρά μου σα γράμμα ανοιχτό σε κάθε βλέμμα.

(Ωωωωω, ο κύριος Κριστιάν Μπομπέν, πού είναι να τον αγκαλιάσω; Και τι να σχολιάσω, δε θέλω, δεν ταιριάζει.

Σήμερα, σχολώντας, βρήκα ακόμη δύο βιβλία του: την Ανέλπιστη-από όπου το παραπάνω, και την Ξέφρενη Πορεία. Έτσι, μετά τον Αιχμάλωτο του Λίκνου-το πρώτο και καλύτερο, την Κίσσα και την Γυναίκα Που Έρχεται, νομίζω πως μου λείπουν άλλα δύο μόνο για να έχω όλα του όσα μεταφράστηκαν στα ελληνικά. Γιατί δυστυχώς, γαλλικά δεν ξέρω.)