άντε, σκούπισε τα ματάκια σου και πήγαινε

Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως τα έχω βαρεθεί όλα, τις αισιοδοξίες και τις απαισιοδοξίες, τα μπλόγκς, τα πλεκτά, τα φεστιβάλ, τους καφέδες.

Ορίστε, να ένα υπέροχο αγγλικό, χιονισμένο, χριστουγεννιάτικα στολισμένο καφέ. Το σούρουπο. Πως να αρνηθώ το πόσο χαίρομαι όταν μεγεθύνω την εικόνα ώσπου να γεμίσει όλη την οθόνη, τόσο που νιώθω πως είμαι εκεί έξω;

Μια υπέροχη, κόκκινη καφετιέρα: κάνουν καλύτερο καφέ οι καφετιέρες όταν είναι κόκκινες; Ναι, κάνουν.

Μια υπογραφή με απότομες γραμμές, με μύτες κι όχι με καμπύλες. Mε γραμμές ευθείες, σταθερές, και κυρίως να επαναλαμβάνεται ολόιδια: μα, είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δυνατόν εγώ να παραδώσω ένα στιβαρό υπόδειγμα υπογραφής, και μάλιστα να το τηρήσω απαράλλαχτο από δω και πέρα; Mιλάμε για το τι πρέπει ή για το τι μπορώ;