...
θα σου γράψω μόνο για τη δουλειά σου: χαμογέλασα όταν διάβασα το βρέθηκα σε έναν άγνωστο πλανήτη και απέλπιδα προσπαθώ να συνεννοηθώ με τους κατοίκους του!
Εγώ, σχεδόν 24 χρόνια μετά, εξακολουθώ ακόμη να νιώθω ακριβώς έτσι!
Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω και τίποτα αισιόδοξο να σου πώ.
Συχνά, συχνότατα, νιώθω να πνίγομαι, λέω μέσα μου κυριολεκτικά "έχω πέσει σε λάκκο με φίδια, δεν είναι δυνατόν"!
Από την άλλη, σε στιγμές ανθρώπινες, όπως τα χριστούγεννα που στολίζουμε όλοι μαζί το δέντρο, κι έχουμε χριστουγεννιάτικα τραγούδια, συγκινούμαι πραγματικά. (Φέτος ειδικά, βούρκωσα, όταν σκέφτηκα ότι να, είναι χρόνια τώρα που το δέντρο που στολίζω είναι αυτό στη δουλειά μου, μόνο.)
Ή όταν παραγγέλνουμε και τρώμε όλοι μαζί, μαζεμένοι πάνω από ένα γραφείο, όρθιοι, μέσα από τα κουτιά, με τα χέρια ή μοιραζόμενοι 1-2 πηρούνια, ή το πρωί που στριμωχνώμαστε ένα σωρό άτομα μέσα σε μια σταλίτσα κουζίνα, ανοιγοκλείνοντας το ψυγείο, γάλατα, καφές, φρυγανιές, κουταλάκια, τότε ειλικρινά νιώθω σαν να είναι η οικογένειά μου αυτή, οι εκάστοτε άνθρωποι-διότι δεν είμαστε πάντα οι ίδιοι. Είναι όμως μια ομάδα ανθρώπων εντελώς αντιπροσωπευτικών της κανονικής (?!!) ζωής-αυτής της έξω-από-το-ίδρυμα/δουλειά.
Ελπίζω να βρεις έναν τρόπο, να ρυθμίσεις το πήγαινε-έλα σου, εποικοδομητικά (με βιβλία και μουσικές) κι ευχάριστα, ξεκούραστα, γιατί πια θα φεύγει σχεδόν όλη σου η μέρα στο δρόμο. Με τους ανθρώπους μην προβληματίζεσαι και πολύ, μην περιμένεις και πολλά, θέλω να πω-χωρίς, ελπίζω, να σε απογοητεύσω εντελώς-για καλό το λέω...
Ελπίζω οι μέρες σου εκεί, να γίνονται ολοένα κι ευκολότερες, και να δεις που θα έρθει η ώρα που θα γελάς με την αγωνία σου αυτή των πρώτων ημερων!
Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου