my life, updated

Όχι, δεν κουράζομαι να χαζεύω με τις ώρες μπλογκς με κεντήματα, πλεκτά και βιβλία (μ'αυτή τη σειρά).

* * *

Όταν ακούγονται οι ρόδες των αυτοκινήτων πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο τη νύχτα, φοβάμαι. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα, βγάζω το κεφάλι μου έξω σαν τη χελώνα, παίρνω μια βαθειά ανάσα υγρασίας, κοιτάζω το κίτρινο φως που ρίχνουν οι λάμπες του δρόμου στο βρεγμένη άσφαλτο, νιώθω ένα βαθύ πόνο στην καρδιά μου, και μετά τον κλείνω απέξω, μαζί με την πόρτα της κουζίνας.

* * *

Ταξιδεύοντας χάνεις τις αυταπάτες σου, λέει η Σώτη. Τριγυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου αυτή η φράση, από τότε που τη διάβασα, εδώ και πολλές ημέρες. Κυρίως τις ώρες που το μυαλό μου είναι μόνο του: το πρωί που περπατάω προς το μετρό κοιτάζοντας τις πλάκες του πεζοδρομίου, το μεσημέρι, οδηγώντας προς το σπίτι.
Μήπως είναι καλύτερα να μείνω στο σπίτι μου και να διατηρήσω τις αυταπάτες μου; μήπως είμαι πιο ευτυχισμένη μ'αυτά που ονειρεύομαι, κι αν τα ζήσω θα τα χάσω για πάντα;

* * *

Διαβάζω, μ ό ν ο, το Bleak House και εκπλήσσομαι από το πόσο γρήγορα προχωρώ, τώρα που δεν διαβάζω παράλληλά του άλλα βιβλία.