έτσι νιώθω

Όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, χάνω τον έλεγχο. Ο ενθουσιασμός και η χαρά μου, η ευχαρίστηση από την έκπληξη που μου προκαλεί αυτό που αισθάνομαι, είναι τόση που δεν ξέρω πού να σταματήσω, χάνω από μπρος μου το τέλος της γραμμής. Οι διακυμάνσεις ανάμεσα στο "καλό", "καταπληκτικό", "υπέροχο", "απίστευτο", "δεν ξέρω πως ζούσα πριν το διαβάσω, δεν ξέρω πως ζουν τόσοι άνθρωποι χωρίς να το 'χουν διαβάσει (ας τους το χώσω κάτω από τα μούτρα, λοιπόν...)" δεν υπάρχουν για μένα, δυσκολεύομαι πολύ να τις διακρίνω.
Έτσι συχνά γίνομαι υπερβολική, μελοδραματική, (ίσως) κουραστική, ίσως και αναξιόπιστη-για κάποιους που πιθανόν δε νιώσουν το ίδιο με μένα, ίσως τελικά και ρεζίλι (που χάνω τον έλεγχο της κατάστασης, την ισορροπία...).
Τα παραπάνω αφορούν όλους τους τομείς της ζωής μου, από ενθουσιασμούς για φαγητά μέχρι ΚΑΙ τις προσωπικές μου σχέσεις. Δυό χρώματα βλέπω: μαύρο και ροζ!

Γι'αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση, προτίμησα αντί να γράψω ένα υμνολόγιο για τον Ντάρρελλ ΚΑΙ τον Χουρμούζιο, να μοιραστώ εικόνες από το βιβλίο "τους", αφήνοντας έτσι τον καθένα να βγάλει το δικό του συμπέρασμα.

Παρόλαυτα, θα εκμυστηρευθώ ότι η πρώτη πρόταση που μου ήρθε στο μυαλό πριν τρεις μέρες που άρχισα να διαβάζω τα πικρολέμονα, και που μου ξαναέρχεται όποτε ξαναπιάνω το βιβλίο στα χέρια, είναι "πωπω, μερικοί άνθρωποι ΔΕΝ θα έπρεπε να πεθαίνουν. Θα έπρεπε να ζουν συνέχεια, για να γράφουν, να γράφουν κι άλλα, να μεταφράζουν, να γεμίζουν τον κόσμο ζωγραφιές και να κάνουν μερικούς ανθρώπους ευτυχέστερους".
Άκου τώρα! Αντί να ζητώ να ζουν για πάντα οι δικοί μου, οι πιο αγαπημένοι μου, εγώ-στο κάτω κάτω (φτου-φτου, μακριά από μας, άκου για πάντα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), θέλω να ζουν δυό παραμυθάδες, δυό που κατέχουν τη γλώσσα καλύτερα κι από ζωγράφοι τα πινέλα τους, που ζωγραφίζουν τον κόσμο και τα αισθήματα με όμορφες λέξεις, λέξεις που κολλάνε σα μαστίχα στο μυαλό και σε κάνουν να γυρνάς και να ξαναγυρνάς γύρω τους, να πηγαίνεις παρακάτω και να επιστρέφεις για να τις ξαναγευτείς.
Χεχε, δεν τους γλίτωσα τους λυρισμούς και τις υπερβολές, να με συμπαθάτε αλλά το ευχαριστιέμαι!

Α! Αυτά τα παραπάνω ήθελα να τα γράψω για το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο. ΚΑΙ για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες.
Χρόνια και χρόνια γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου, αυτός ο ενθουσιασμός σαν πυροτέχνημα, αυτός ο θαυμασμός που κάθε, μα κάθε φορά που τα ξανανοίγω με αφήνει άναυδη, αυτή η ντροπή που με συγκρατεί να μοιραστώ δημοσίως τόσες υπεροβλές. Που όμως ΔΕΝ είναι υπερβολές για μένα, είναι κυριολεξία, έτσι νιώθω.
Ε, ήρθε η ώρα.