Μπορεί να αστειεύομαι, σπιτόγατα, το σπιτάκι μου, ο υπολογιστής μου, φτάνει τόσο που έκατσα σε σας -κι ας περνάμε ωραία- θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου...
Μια φρικτή μέρα σήμερα, ας μην πω χαρακτηριστική, ας πω όμως πως είχε σε υπέρτατο βαθμό όλα όσα κάνουν χάλια τις υπόλοιπες μέρες μου: νόμιζα πως δεν θα ξαναγελάσω ποτέ. Νόμιζα πως, αυτό ήταν, πέθανα. Πως δεν θα αντέξω μέχρι το τέρμα της, πως τώρα που άνοιξαν οι κάνουλες και παραδέχτηκα πως τίποτα που νομίζω πως αντέχω δεν το αντέχω, έφτασα στο τέρμα του δρόμου μου.
Και πριν λίγο, μόνη στο σπίτι, χαμογέλασα. Θέλω να πω, με έπιασα ασυναίσθητα, υπέροχα, να χαμογελώ ξέγνοιαστη.
Ήμουν παρέα με το ποστ της ou ming, με τα σχόλιά της. Το μυαλό μου (η σκέψη μου) δεν ήταν στο κεφάλι μου, δεν ήταν στο λάπτοπ, στην κουζίνα. Ήταν κάπου όπου οι άνθρωποι είναι καλοί, πονεμένοι, τρυφεροί, με περίσκεψη, κάπου που δεν απαιτείται να χαμογελάς, να φοράς καινούργια ρούχα, να έχεις μοντέρνα μαλλιά και βαμένα νύχια. Κάπου όπου κανείς δε σε αναγκάζει να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις κι έτσι να αποδεικνύεις ξανά και ξανά στον εαυτό σου ότι, όταν σε πατάνε είσαι ανίκανη να αντιδράσεις. Και να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου πιο πολύ από τους άλλους, που σαν σαλιγκάρι βάζει το κεφάλι μέσα και σέρνεται, μέχρι το τέλος της γραμμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου