η άγρια χαρά της ζωής

Πως γίνεται να μην σχεδιάζεις τίποτε, να μην ονειρεύεσαι, να μην ελπίζεις; Πως θα γίνει να βλέπω τη ζωή μου σα βόλτα και να χαίρομαι μόνο που αναπνέω, και τέρμα;
Είναι τρόπος αυτό, είναι λογικό; Να λεω, ωραία που δεν είμαι κουτσή, ωραία που μπορώ να πάω στο κομωτήριο, ωραία που πληρώνομαι κανονικά, που έχω λουλουδάτα σεντόνια;
Το πιο μακρόπνοο σχέδιό μου να είναι "ας πάρω σπανάκι να βράσω για σαλάτα" και ποιά ταινία θα δούμε το βράδυ. Βενζίνη θα βάλουμε την Πέμπτη, αλλά μέχρι τότε ποιός ζει ποιός πεθαίνει.

Το ξέρω, το ξέρω πως ΕΤΣΙ έχουν τα πράγματα, αλλά δεν μπορώ να το χειριστώ.
Χρειάζομαι να ονειρεύομαι και να γελάω. Χρειάζομαι να ελπίζω ότι θα πάμε στη Βραζιλία, στο Περού. Ότι μπορεί να κάνουμε το γύρο της γης με ιστιοφόρο-πριν πεθάνω, ότι μπορεί να πιούμε καφέ στο Παρίσι-κι αν δε σ' αρέσει θα μαζέψω τα πράγματά μου να φύγουμε αμέσως για αλλού-στο υπόσχομαι.
Μπορεί να μην κάνουμε ποτέ μαζί ένα κοριτσάκι, αλλά μ' αρέσει να σκέφτομαι τα βιβλία που θα διαβάζαμε μαζί, δίπλα-δίπλα, η καθεμιά το δικό της, στο πίσω κάθισμα.

Άμα πάψω να ελπίζω, γίνομαι αυτομάτως δυνατότερη, είναι η αλήθεια. Όμως γίνομαι και πιο στεναχωρημένη, και πιο "κόπηκαν τα πόδια μου και θέλω να ξαπλώσω και να μη σκέφτομαι τίποτε", ταυτόχρονα.

* Oι εραστές, του Emile Friant (a victorian artist you should know)