22.2.11

ποίηση

Η Μεσαορία συνδυάζει κάθε ακρότητα ομορφιάς και ασκήμιας: στέρφα, αμμοπνιγμένη, άδεια και κάτω από το φεγγαρόφωτο στοιχειωμένη ερημιά. Κατόπιν, την άνοιξη, ξεσπάει στις άβαθες λαμπρότητες της ανεμώνας και της παπαρούνας, και σκιάζεται με μια απαλομέταξη βλάστηση.
"Μονάχα εδώ καταλαβαίνεις πως όταν τα πράγματα ωθούνται στ' ακρότατα, γίνονται τα αντίθετά τους. Η άσκημη στέρφα Μεσαορία και η πρασινισμένη, είναι πράγματα τόσον ακραία, που αναρωτιέται κανείς αν η ομορφιά έχει τη μεγαλύτερη δύναμη ή μήπως η ασκήμια".


(πικρολέμονα, σελ.121)

Δεν υπάρχουν σχόλια: