I'm fine. I'm English. We like to be cold and wet.

Βλέπω μια ταινία εδώ και ώρες, από το πρωί. Eίναι 90 λεπτη αλλά την σταματώ κάθε λίγο και σηκώνομαι-γιατί δεν αντέχω, γι'αυτό έχει τραβήξει τόσο πολύ. Kι έχω πλαντάξει στο κλάμα.
Ενας γκει που έχασε το σύντροφό του σε αυτοκινητιστικό.
Και δεν μπορεί να το χωνέψει, ζει σαν ζόμπι, ετοιμάζεται -μεθοδικά, τακτοποιεί τα πάντα πίσω του- να αυτοκτονήσει.

Κλαίω, σταματάω, γράφω, σηκώνομαι να βγάλω τα πιάτα από το πλυντήριο, συνεχίζω, απολαμβάνω, κλαίω, σταματάω πάλι, βάζω το φαγητό στη χύτρα να γίνεται, συνεχίζω την ταινία.
Πριν λίγο τη σταμάτησα πάλι, γελώντας δυνατά μ' αυτό που έβαλα σαν τίτλο.
Απόλαυση, ποίημα.

Ιf it's going to be a world for no time for sentiment, then it's not a world that Ι want to live in.
Ο ένας μιλάει για το ατομικό καταφύγιο που σχεδιάζει για να επιβιώσει με την οικογένεια και τα π ρ ά γ μ α τ ά τους, κι ο άλλος κοιτάζει τα γυμνά κορμιά, την ομορφιά γύρω του, κι ετοιμάζεται να πεθάνει-δεν θέλει να ζει χωρίς της.

Ο Κόλιν Φέρθ τρέχει στην άμμο, κολυμπάει γυμνός στο φεγγαρόφωτο.

***

Πέντε ώρες κράτησε τελικά.
Νομίζω πως δεν έχω δει πιο ερωτική ταινία, τέτοιας αισθητικής και ποιότητας.