πικρολέμονα

Η αγάπη αλλάζει τα πάντα. Ποτέ δεν υποψιάστηκα πως θα συνέβαινε αυτό. Η αγάπη που βρίσκει ανταπόκριση θα έπρεπε να πω.
Τώρα όμως, παντού γύρω μου, οι μανόλιες έχουν μεταμορφωθεί, μετά τον μεγάλο, ξηρό ύπνο τους, σε γλυπτά με άλικα άνθη. Εκείνος κινείται ανάμεσα στις φωτοσκιάσεις, στην άκρη του οπτικού μου πεδίου, φορώντας τη μεταξένια γούνα ενός πάνθηρα.
Ποθώ να νιώσω αυτή τη γούνα στο λαιμό μου. Την ποθώ με την ανυπονομησία ενός σαρκοφάγου, που αγνοεί το χρόνο, που ουρλιάζει γοερά ενω οι κουκουβάγιες σιωπούν.
Όταν λείπει για ένα δύο βράδια, η δίψα μου είναι απαρηγόρητη. Όταν επιστρέφει, πίνω κάθε φιλί του μέχρι τον πάτο και πάλι το στόμα μου πονά σαν ξεραμένη σπηλιά.
Δεν με πήρε εκείνος. Εγώ τον διάλεξα.
Κάποτε, πριν από πολύ καιρό, μου απαγόρευσε να λέω δυνατά ότι τον αγαπώ. Έτσι, θα επινοήσω τους δικούς μου τρόπους να του πω τι είναι αυτό που ποθώ και τι μπορώ να δώσω. Κρατάω τα χέρια του σφιχτά και δεν τα αφήνω. Κι εκείνος μένει, καλλιεργώντας με σαν μικρό κτήμα που το κληρονόμησε, όπου βρίσκεται το μέλλον του.

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Δηλητηριώδης Βίβλος της Barbara Kingsolver.
Ο τίτλος του ποστ είναι από το ομώνυμο βιβλίο του Λώρενς Ντάρρελ, που ξεκίνησα να διαβάζω χθες (και προτίθεμαι να το αντιγράψω ολόκληρο σε ποστ, σε συνέχειες, χαχαχαχα!).