φίλα με ακόμα

...διάσημη για την αγάπη της για τα διαμάντια και για τους οκτώ γάμους της, η γυναίκα με τα ωραιότερα μάτια της μεγάλης οθόνης...

Ω, μα τι ωραίος, ωραίος, επικήδειος! Σήμερα στο μετρό έβλεπα τους ανθρώπους (πάλι) και σκέφτηκα πως, αν όλοι όσοι ήθελαν να πεθάνουν, πέθαιναν, (έτσι απλά ζητώντας το φωναχτά μια φορά από το υπερπέραν), τότε ένα σωρό προβλήματα θα λύνονταν στον κόσμο (θα υπήρχε περισσότερος χώρος και φαγητά για τους υπόλοιπους) αλλά, το πιο βασικό είναι που οι ίδιοι θα έπαυαν να ζούν δυστυχισμένοι.
Κοιτάζω τους ανθρώπους, ω μα πόσο πολλοί, πολλοί άνθρωποι, γύρω μου: πόσοι απ' αυτούς είναι καλά, αναρωτιέμαι. Τους περισσότερους φαίνεται να τους σφίγγουν τα ρούχα τους, να μη μπορούν να ταιριάξουν τα μαλλιά τους, να γυρίζουν από μια φρικτή, φρικτή, πολύχρονη δουλειά. Άραγε πόσοι απ' αυτούς πηγαίνουν τώρα σε μια ζεστή αγκαλιά; Που να κλείσει το μυαλό σου και να μη σκέφτεσαι τίποτα;

Ο (ελβετός σκηνοθέτης) Daniel Schmid είπε (στην ταινία η γάτα που σκέφτεται) πως όταν περιγράφεις κάποιον, περισσότερο περιγράφεις τον εαυτό σου. Χθες μόλις έλεγα (στη φίλη-φίλη μου) πως πάντως both σκεφτόμαστε ανθρωποκεντρικά κι επίσης βλέπουμε τον άνθρωπο προς τα μέσα, μέχρι το κόκκαλο, ψάχνοντας με το μαχαίρι την αλήθεια μας. Προσπαθούμε, νιώθω, παρατηρώντας τους άλλους να μάθουμε εμάς. Αυτό. Και να αγαπήσουμε τον άνθρωπο, και τον εαυτό μας.

Ποτέ, ποτέ δεν βγάζουν αποτέλεσμα αυτές οι σκέψεις. Κάθε φορά μου φαίνεται πως έχω κάνει ένα βήμα παραπέρα, μετά αποδεικνύεται πως μόνο κύκλους κάνω. Όχι, ψέματα: πηγαίνω παραπέρα. Αλλά αργά, αργά, κοντεύει μισός αιώνας και δεν ξέρω πόσα (λίγα) εκατοστά μετακινήθηκα μέσα μου.

* ο τίτλος είναι από το τραγούδι του υπέροχου, υπέροχου (που τραγουδάει και νομίζεις πως σε χαιδεύει) Κωστή Μαραβέγια (που το τραγουδάει μαζί με, και σε στίχους και μουσική του Πάνου Μουζουράκη, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους)