Αν δείτε μία στριμωγμένη στο τζάμι του μετρό, βουρκωμένη σαν πατημένο λεμόνι, εγώ είμαι. Προσπαθώντας να χωνέψω αυτό που η καθημερινότητα βγάζει από μέσα μου/δείχνει ότι είμαι.Αν δείτε μία να κλαίει οδηγώντας, τρίβωντας τα μάτια στον ήλιο και πασαλίβοντας τη μάσκαρα, εγώ είμαι πάλι, απαρηγόρητη που είναι έτσι οι άνθρωποι γύρω μου. Απαρηγόρητη που είναι τόσα αυτά που πρέπει να πάρω απόφαση ότι έτσι είναι και τελείωσε, τέρμα η συζήτηση/τα παζάρια, ως εδώ.
Τέτοιες ώρες, η σκέψη πως η τα βιβλία παρηγορούν, πως η τέχνη θεραπεύει, φαίνονται αστείες, παρηγοριά στον άρρωστο, παθέτικ που λέμε κι εμείς στην αγγλία.
Όμως, η αλήθεια να λέγεται, το ανοιξιάτικο αεράκι έξω από τον Άγιο Αντώνιο, όπως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, με έκανε να ξεχάσω τα πριν και να νιώσω ανάλαφρη, και πως κοίτα να δεις, τελικά ξεχνιούνται τα άσχημα και οι πόνοι, κοίτα να δεις τι ωραία είναι που είμαι εδώ, που αναπνέω, το τίποτα είναι ανάλαφρο, είναι σχεδόν ωραίο.
* An Orchard in Spring ~ Claude Monet (1840-1926)
10 σχόλια:
Έτσι είναι ο κόσμος. Σκληρός (κάτι μας είπες τώρα, θα μου πεις)
Όπως επίσης πάλι έτσι είναι οι εποχές. Και η άνοιξη η καλύτερη απ' όλες.
Όλο πρωτοτυπίες λες σήμερα, θα μου πεις πάλι. Έτσι λέω να κάνω από δω και πέρα, να λέω τα ίδια και τα ίδια γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο :)
Είναι μια πλευρά του κόσμου που διαθέτει κι άλλες πλευρές.. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του έναν κόσμο κι όσο υπάρχουν άνθρωποι θα ελπίζω..
Είστε ενα σύννεφο. Μόνο καλά πράγματα μπορώ να σκεφτώ για σας.
Αμέ, το τίποτα μπορεί να είναι ανάλαφρο και ωραίο!
Βουρκωμένη σαν πατημένο λεμόνι;;;
με έκανες λιώμα...
exω μαθει οτι μονο στον εαυτο μου πρεπει να βασιζομαι..κι ετσι δεν απογοητευομαι..αφου δεν ελπιζω...
Ups and downs... That's the way of life...όπως λέτε και εσείς στην Αγγλία...:P
Οι σφαλιάρες της ζωής μας τη πέφτουν απλόχερα. Ομως υπάρχει ελπίς και δεν κοστίζει πολύ. Τις ώρες τις πονεμένες, τις κουρασμένες, όταν το λεμόνι σου είναι εντελώς στυμένο..πάρε ένα μπουκετάκι ανεμώνες. Το χρώμα τους και η υποσχεση ότι η Ανοιξη είναι αιώνια..θα σε κάνει άλλον άνθρωπο
ειμαι όλα αυτά (πατημενη,μουτζουρωμένη και απαρηγόρητη)
εδώ και πολύ καιρό.
αντι ανοιξιάτικου αερακίου σήμερα
(όχι μόνο σήμερα)λειτουργησε το ποστ σου.
ευχαριστώ
έχουμε μόνο μια ζωή και τα πράγματα είναι απλά. Εγώ θα σου έλεγα να κηρύξεις δικτατορία .
ροξάν
Υπέροχο μαβί! (μα ζουμπουλί; :P )
Πάνω που εγκαταλείπουμε έρχεται κάτι καλύτερο ( μια ευωδιαστή αύρα) ή κάτι χειρότερο κι μας συνεφέρει! ;)
Δημοσίευση σχολίου