νυχτερινό

σχεδόν μεσάνυχτα, μέσα στο ντους, γελάω
λέω, ποντικάκι, ποιόν φοβάσαι, γιατί κρύβεσαι;
γράφεις, γράφεις, γράφεις όλη μέρα μέσα στο μυαλό σου
μετά γράφεις, γράφεις στο word, μετά κόβεις, κόβεις, ξανακόβεις και ποστάρεις
και μετά από ώρες κόβεις, κόβεις κι άλλο-τι έμεινε;
μόνο εσύ ξέρεις τι σκεφτόσουν, τι ήθελες να πεις και τι είπες,
τι εννοείς τελικά
γιατί γίνεσαι έτσι γρίφος;

από πρωί-πρωί, ξεπαρκάρωντας, από μπαίνοντας στη δουλειά
από πρωί-πρωί καλύπτομαι
φοράω αγκάθια, κράνος, ύφος
και μπαίνω στη μάχη
ξεθαρεύω και χαμογελώ, κατραπακιάζομαι και μαζεύομαι
ξαναβγαίνω, και πάλι πίσω, κάτω από το κράνος
σαν τη χελώνα
(χελώνα είμαι μπαμπά, χελώνα, όχι λαγός
και θα φτάσω στο τέλος, στα σίγουρα, πρώτη, αλλά δύσκολα, δύσκολα)
περνάνε τόσοι άνθρωποι γύρω μου-σα σφαίρες
ως το μεσημέρι έχω γίνει ένα σωρό κομματάκια, ένας σωρός κουρελάκια
δεν ξέρω ποιά είμαι πιά

στο δρόμο με ψάχνω μέσα μου
στο σπίτι με ψάχνω στο ίντερνετ, στα βιβλία
βάζω τα γράμματα στο word στη σειρά και ψάχνω να με βρώ

μετά, σιγά-σιγά, συναντάω κείμενα-ανθρώπους,
το βυτίο, τον δύτη των νιπτήρων, την ου μιγκ
συζητάω με τη σταυρούλα για τον Λακαριέρ και για το ράδιο μπάμπλ
για το σάββατο, και για τα μικρά μας που ω, μεγάλωσαν
και δίνουν έκθεση αύριο

ως να πάω στο κρεββάτι, έχω ξαναγίνει πια εγώ,
είμαι ολόκληρη, δυνατή
είμαι ένα

αύριο, πάλι