πόσο γαλάζια και ηλιόλουστη

Mother always left until the last a fat letter, addressed in large, firm, well-rounded handwriting, which was the monthly instalment from Great-aunt Hermione. Ηer letters invariably created an indignant uproar among the family, so we all put aside our mail and concentrated when Mother, with a sigh of resignation, unfurled the twenty odd pages, settled herself comfortably and begun to read.

Και σκέφτομαι, άραγε είναι πουθενά αυτά τα γράμματα; σε κανένα μπαούλο, σε καμιά βιβλιοθήκη; σε κανένα αρχείο, στον πάτο μιας βαλίτσας έστω, πάνινης καρώ, ξεχασμένης σε κάποιο υπόγειο που κανείς δεν ενδιαφέρεται πια ν' ανοίξει;
Και, τι δεινή μπλόγκερ θα γινόταν η Great-aunt Eρμιόνη, με τις 20 σελίδες που της άρεζε να γράφει κάθε μήνα...
Άραγε, καθόταν σ' ένα πλουμιστό-σκαλιστό σεκρεταίρ μέσ'στην κρεβατοκάμαρά της; Είχε κρύο ή άναβε το τζάκι κι έριχνε μια κουβέρτα στα πόδια της; Μπας κι έγραφε χωμένη στα σκεπάσματα; Με τα γυαλιά στην άκρη της μύτης της, να επιπλήττει τους επιπόλαιους συγγενείς που ω, είχαν φύγει τόσο βιαστικά, για την ω, πόσο γαλάζια και ηλιόλουστη να είναι άραγε αυτή η χώρα;
Άραγε είχε μια λάμπα δίπλα της και μια στίβα βιβλία, ή έγραφε μέρα για να μην ξοδεύει και να μπορεί να βλέπει τις σκέψεις της;
Κι αν το σεκρετέρ ήταν κάτω απ' το παράθυρο, σηκώνε άραγε τα μάτια στον αγγλικό ουρανό κι όπως δεν έβλεπε καλά, αντί για τις βροχές και τα γρασίδια, έβλεπε τις γαλάζιες θάλασσες που δεν θα γνώριζε ποτέ;

* το απόσπασμα είναι από το βιβλίο η οικογένειά μου και άλλα ζώα, του Gerald Durrell