Κάθε λέξη που αρθρώνω,
κι όλες αυτές που γράφω,
να απλώνουν πρέπει τα φτερά τους
ακούραστα,
χωρίς ποτέ να ξαποσταίνουν,
μέχρι να βρουν την λυπημένη, λυπημένη σου καρδιά,
και να σου τραγουδήσουν μέσα στη νύχτα,
πέρα από κει όπου κινούνται τα νερά,
σκοτεινιασμένα από την καταιγίδα ,
ή φωτισμένα απ' τ' άστρα.
* William Butler Yeats, “Where My Books Go”
κι όλες αυτές που γράφω,
να απλώνουν πρέπει τα φτερά τους
ακούραστα,
χωρίς ποτέ να ξαποσταίνουν,
μέχρι να βρουν την λυπημένη, λυπημένη σου καρδιά,
και να σου τραγουδήσουν μέσα στη νύχτα,
πέρα από κει όπου κινούνται τα νερά,
σκοτεινιασμένα από την καταιγίδα ,
ή φωτισμένα απ' τ' άστρα.
* William Butler Yeats, “Where My Books Go”
2 σχόλια:
Αραδιάζουμε όλοι τόσες λέξεις (γραπτές τε και προφορικές) και αυτές πετούν αγόγγυστα ανάμεσά μας. Θα πρεπε για κάθε λέξη να χρεωνόμαστε. Για να το σκεφτόμαστε δυο φορές πριν την επούμε.
(αχ lemon, ως και το πτηνό ενέπνευσες με τους στίχους ετούτους)
Υπέροχο, λυπημένο, εμπνευσμένο.
(Μα πόσα με μαθαίνεις, φιλενάδα!)
Δημοσίευση σχολίου