του (υγιούς) πνεύματος

παιχνιδίζοντας
τα στερεότυπα
ο καφές της αργίας
εμείς, που εργαζόμαστε με το πνεύμα μας

Βγαίνω να πάρω καφέ. Όπως κάθε Σάββατο και κάθε Κυριακή, νωρίς το πρωί. Με φόρμες και με τα μαλλιά μόλις-έβγαλα-το-κλάμερ-που-τα-κρατάει-συνέχεια-μαζεμένα-όταν-είμαι-στο-σπίτι.

Το σουπερμάρκετ είναι ανοιχτό. Γιατί; Μα δεν είναι αργία; Ωχ, μήπως δεν είναι αργία; Μα είναι. Μάλλον δηλαδή, είναι.
Χθες βράδυ προβληματίστηκα (λίγο) πάνω σ'αυτό: είναι σίγουρα αργία αύριο; Μην και μπερδεύτηκα, μην την πατήσω και μου τηλεφωνούν πρωί-πρωί γιατί δεν ήρθες στη δουλειά, συνήθισες στο σεμινάριο και δεν θα μας ξανάρθεις;
Κοίταξα στο google (όχι θα τ'άφηνα) επίσημες αργίες του έτους 2011: 13 Ιουνίου (τα γενέθλια της Χρυσούλας μας-μπαίνει στα 16! Ω, πότε πέρασαν δεκαέξι χρόνια, εμένα-και το μπαμπά της είδε μόλις πρωτοάνοιξε τα ματάκια της, τότε...).
Επανέρχομαι: την Παρασκευή δεν ήμουν στη δουλειά κι έτσι δεν ξέρω αν όλη μέρα όλοι ήταν σε υπερένταση (πού θα πας; θα πάτε στο χωριό; εμείς όχι, εδώ θα είμαστε, θα πάμε ν'αφήσουμε τα παιδιά και θα γυρίσουμε, ευκαιρία να τελειώσω τις δουλειές στον κήπο), ούτε αν φεύγοντας εύχονταν καλό τριήμερο-μα, εδώ που τα λέμε, η κυρία στο κυλικείο στο σεμινάριο είπε κάποια στιγμή, που της ευχήθηκαν καλό Σαββατοκύριακο κυρία Σοφία, είπε και τι Σαββατοκύριακο...!

Σαν τη μαμά μου έγινα, ξεκινάω να πω κάτι και χάνομαι, το μυαλό μου χοροπηδάει σαν κουνέλι εδώ κι εκεί, σε σκέψεις που έχω επεξεργαστεί βέβαια πολλές φορές αναλυτικά μόνη μου, μα που αν πας να τις πεις όλες μαζί τότε γίνονται κουβάρι χωρίς άκρες, στο τέλος χάνεται σε δρόμους δαιδαλώδεις (σαν του Καδίθ, κίτρινους και στενούς). Λες σαν τον Τέρρυ Πράτσεττ νάχω αλζχάιμερ; Θέλω να πω, λες να φοβάμαι μην πάθω αλζχάιμερ, γιαυτό να προσπαθώ όλα τώρα να τα σκεφτώ, να τα αναλύσω, να τα πω, να βγουν από μέσα μου, μπας και χαθούνε σύντομα και χάσει η βενετιά βελόνι;

Λέγαμε που δε δουλεύουμε σήμερα.
Λοιπόν, παρόλη την απόλαυση της αργίας, την ξεκούραση (τι ξεκούραση; μάζεψα το χαλί, ξεκαθάρισα τις γλάστρες μου...), εκείνο το διαβολάκι μέσα μου, ο μην-επαναπαύεσαι-ότι-είσαι-ευτυχισμένη-γιατί-αν... με έφερε κατάφατσα με την άλλη πλευρά: Κι αν δε δούλευες; αν τώρα που μιλάμε είχες βγει στη σύνταξη, αν ποτέ-ποτέ πια δεν είχες να ξαναπάς στο γραφείο; θα ήσουν ευτυχισμένη; αυτό θα ήθελες; Να, τότε έτσι θα ήσουν, σαν τώρα, καθημερινά. Με τις φόρμες να σέρνεσαι στο κόφιταιμ να πάρεις καφέ για νάχεις την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι σε χώρο ανθρώπων απασχολημένων με κάτι (θυμάσαι τη θεία Έλλη; που κατέβαινε στο μπουγατσάδικο της γωνίας κάθε μέρα, να πάρει τον καφέ της εκεί, κατόπιν συμβουλής του γιατρού της, για να βλέπει κόσμο γύρω της, για νάχει κάτι να κάνει με τη μέρα της; μη λες δεν έκανε παιδιά, μας αγαπούσε όσο κανένας όταν είμασταν μικρές, μας έβγαζε φωτογραφίες, μη λες κατάθλιψη, απόπειρα αυτοκτονίας, ψυχιατρική πτέρυγα. Πέθανε τελικά στο σπίτι των αρμενίων που την "κοίταξαν" τον τελευταίο της χρόνο. Ησύχασε-κατα εμέ. Εκείνη έλεγε πως αγαπούσε τη ζωή. Έλεγε. Κι έπαιρνε υπνωτικά χάπια).

Πάμε πάλι στη δουλειά-που ευτυχώς-έχουμε. Όχι απλά για να μας ζει, αλλά (μαρία αντουανέτα) γιατί μας κάνει να νιώθουμε χρήσιμοι, ευτυχισμένοι, απασχολημένοι. Δεν ξέρω ακριβώς με ποιά σειρά, κι ούτε θα κάτσω τώρα να το σκέφτω. Αλλά και τα τρία, στα σίγουρα.