θέλω να νοιώσω την στοργή σου όταν με πονάς

…γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν, η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει

Σαββατοκύριακο.
Bαδίζω μετρώντας τις πλάκες στο πεζοδρόμιο
κρατάω την αναπνοή μου μη στεναχωρηθώ
να φύγουν οι σκέψεις, να φύγουν
να φύγει η σημερινή μέρα, τα λάθη, η ανασφάλεια,
τα λάθη που προέρχονται από ανασφάλεια,
η ανασφάλεια που δυναμώνει από τα λάθη.
Και αναπάντεχα πριν λίγο-μα τι καλά!
η ποίηση που σώζει-ευτυχώς,
ο Χριστιανόπουλος-θυμάσαι που τον είδαμε
στην Ωραία Ελλάδα, που τον βλέπαμε
να περπατάει στην Άνω Πόλη
-ποτέ μου δεν αγόρασα κανένα βιβλίο του
πώς να γίνει πλούσιος λοιπόν.
Είναι κάτι ποιήματά του που χαράχτηκαν μέσα μου
απ' όταν τα πρωτοδιάβασα,
τόσο οικεία, σαν να τα έγραψα εγώ.

Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα. Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν, φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες, συσκότιση παραπόνου, παρηγοριὰ σπασμῶν. Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ω, αυτή η τρυφερότητα της σκληράδας,
αυτή η ποίηση της πραγματικότητας.

Το φιλί ενώνει πιο πολύ από το κορμί για αυτό και το αποφεύγουν οι πιο πολλοί.

(το λουλούδι)