να σωθώ από τις σκέψεις μου

Έφτασα νωρίς και διέσχισα με το αυτοκίνητο την πόλη κάθετα, μέσα από τα στενά της: τι όμορφη ησυχία, τι ησυχία, ηρεμία, σαν όλα να γίνονται σε slow motion, όλοι (οι ελάχιστοι που βλέπεις) κάθονται ή ποδηλατούν αργά. Έχει χώρο, απλωσιά, έχει χώρο να παρκάρεις, να περπατήσεις, να έχεις κήπο, να αναπνέεις.

Καθήσαμε δίπλα στη θάλασσα, και τώρα νιώθω το πρόσωπό μου φλογισμένο, σαν να έμεινα ώρες στον ήλιο κι ας ήμουν στη σκιά-απ' τον αέρα της θάλασσας.

Με πιάνει μια αίσθηση ότι πετάω, ότι χρειάζομαι ελευθερία, ότι μπορώ να αναπνεύσω, ότι θέλω να φύγω, να φύγω, όποτε είμαι στην Ελευσίνα και στη θάλασσά της.
Περίεργο, γιατί ζούσα σε μια πόλη με θάλασσα, μα εκεί ποτέ δεν το ένιωσα αυτό.
Η θάλασσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι ακίνητη, βρώμικη, σαν λάδι. Στην Καλαμαριά επίσης το ίδιο.
Στην Ελευσίνα είσαι σαν σε νησί, σα να είσαι πάνω σε πλοίο.
Όμως έχει και σχέση με το πώς αισθάνομαι αυτόν τον καιρό, και με το πώς νιώθω τα καλοκαίρια.

Δεν ξέρω να σου το περιγράψω ακριβώς, δεν έχω λόγια, ντρέπομαι και λίγο.
Έβλεπα εκείνη τη θάλασσα δίπλα μου, μπλέ σκούρη, και μου 'ρχόταν να πετάξω τα ρούχα μου, να βουτήξω και να μην ξαναβγώ. Σαν να χρειαζόμουν τη δροσιά της, σαν να ξέπλενε από πάνω μου όλες μου τις σκέψεις, ήθελα την ησυχία της, ακόμα και το αλάτι της στο δέρμα μου.
Να παγώσω και να καώ, να βγώ από τη γυάλα, να ζήσω.

Τώρα θα σταματήσω, γιατί δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις αυτά που λεω ή αν σου φαίνονται γελοία και γελάς, και ντρέπομαι.