Το μικρό γλυκό λεμονάκι σήμερα σκέφτηκε πως μπορεί άνετα να βάλει μπουρλότο και να τινάξει στον αέρα όλον τον πλανήτη για να έρθει επιτέλους ένα τέλος σε όλα, να σωθούν (;) οι άνθρωποι από την αφάνταστη βλακεία/πονηριά/δυστυχία τους, και παράλληλα -επιτέλους- και η ίδια.Το μικρό γλυκό λεμονάκι λοιπόν δεν είναι καθόλου γλυκό. Ούτε μικρό: στις 14 Αυγούστου κλείνει τα 45 και μπαίνει στα 46. Γιαυτό (και για ένα σωρό άλλα) σήμερα έβγαλε το τεφτέρι και κάνει αθροίσεις. Τόσα τα χρόνια, τόσα τα κιλά, τόσα τα μωρά (μηδέν), τόσα τα λάθη, τόσες οι αλλαγές. Τόσα τα ποστς. Τόση η εσωτερική πραγματικότητα και τόση η εξωτερική. Τόση η Τέχνη και τόσο το Σεξ.
(Στην έκθεση όμως, παίρνει είκοσι ασυζητητί!)
Το λεμονάκι θέλει να πει για ακόμη μια φορά δημόσια (ρεζιλεύοντας έτσι τον εαυτό του για να τον τιμωρήσει) πόσο πολύ πονάει όταν βλέπει κοιλιές έγκυες, και για τη μοναξιά που νιώθει όταν ακούει για τη συγκίνηση του όταν στέλνεις για πρώτη φορά το παιδί σου στο σχολείο (στον παιδικό σταθμό/στο πανεπιστήμιο).
Εκπλήσσει ακόμη και τον εαυτό της που μπορεί και έχει ακόμη απαιτήσεις, παραξενεύεται που ακόμη ο εαυτός της μπορεί και θέλει ενώ ταυτόχρονα βλέπει καθαρά μπροστά του το όχι ποτέ να υπάρχει. (Πολλά όχι ποτέ ήρθαν και κόλλησαν στα μούτρα της τελευταία. Τα κατάπιε και βρίσκεται πια στη διαδικασία της χώνεψης.)
Το γλυκό λεμονάκι σκέφτεται ένα σωρό ανθρώπους που έχει αγαπήσει πολύ, και τώρα θέλει να τους χώσει μια μπουνιά στα μούτρα γιατί κουράστηκε να μη θυμώνει με τίποτε.
Μέχρι που σήμερα μετά από χρόνια και με μεγάλη διαύγεια, της πέρασε η σκέψη πως ο λόγος που είχε βάλει μπροστά της να τη στηρίζει και να της δίνει υπομονή για να συνεχίζει δεν υπάρχει.
* Όπου βρίσκεις εμπόδιο, απλά κλώτσησέ το.
* pleasing aesthetics
