Κι όμως η απεραντοσύνη της θάλασσας...

Κι όμως η απεραντοσύνη της θάλασσας...

Καταφέρνω να φύγω από το γραφείο στις 12, για να πάω ν' ακούσω στα "Ολύμπια" την τελευταία δοκιμή της Τέχνης της Φούγκας. Στον Γ. που με συνοδεύει, και με ρωτά, εξηγώ γιατί αφήνω τη δουλειά μου: α) Γιατί θέλω ν' ακούσω τουλάχιστο δυό φορές ένα έργο πολύ σημαντικό για μένα, που δεν τ' άκουσα ποτέ και που δεν ξέρω αν θα το ξανακούσω. β) Για λόγους θεραπευτικούς. Στην ατμόσφαιρα του πολέμου, που ζω περισότερο από όποιον άλλον τώρα-μιαν αμτόσφαιρα επιδημικής κούρασης-, αισθάνομαι την ανάγκη να πιάνομαι κάθε τόσο από κάτι ανεξάρτητο, ξεχωριστό, που κανείς δεν μπορεί να το χαλάσει. Είναι το σύστημα μου για να μην αρρωστήσω κι εγώ.
(σελ 211-212)

Καθώς διαβάζω, ακούω μια μεγάλη φωνή στο δρόμο: "Όλα τα σφάζω! Όλα τα μαχαιρώνω!" Δεν μπορείς ν' ακούσεις αμέριμνα μήτε τη φωνή που διαλαλεί καρπούζια.

Χτες βράδυ κοιμήθηκα στο Μαρούσι. Ξύπνησα στις τέσσερεις. Άνοιξα το παράθυρο, χαράματα. Το γεμάτο φεγγάρι είχε πάει πάνω από τη θάλασσα κατά τη δύση, την ασήμωνε δυνατά και την έφερνε απίστευτα κοντά μου. Μια μικρή λεύκα χόρευε μ' όλα της τα φύλλα, καθώς ο πρωινός αγέρας έσερνε μιαν υπόκωφη μουσική μέσα από τα βελόνια των πεύκων. Πολλές νυχτερίδες πετάριζαν νευρικά μέσα στο χλωμό φως. Ένιωσα μια μεγάλη κατάνυξη και μια μεγάλη συμπόνια.
(σελ 215-216)

* Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ'