ο κήπος των επίγειων απολαύσεων

Θεωρώ τη ζωή ένα πανδοχείο όπου πρέπει να μείνω μέχρι να έρθει η άμαξα της αβύσσου. Δεν ξέρω που θα με παέι γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα να θεωρήσω αυτό το πανδοχείο φυλακή γιατί είμαι υποχρεωμένος να περιμένω εκεί μέσα. Θα μπορούσα να το θεωρήσω ένα χώρο συναναστροφών γιατί εκεί συναντιέμαι με άλλους ανθρώπους.
Ωστόσο δεν είμαι ούτε ανυπόμονος ούτε κοινός άνθρωπος. Τα αφήνω αυτά σε όσους κλείνονται στο δωμάτιό τους και ξαπλώνουν άβουλοι στο κρεβάτι τους, όπου περιμένουν χωρίς ύπνο, τα αφήνω σε όσους συζητούν στα σαλόνια απ' όπου οι μουσικές και οι φωνές φτάνουν ευχάριστες ως εμένα. Κάθομαι στην πόρτα και μεθώ τα μάτια μου και τ' αυτιά μου με τα χρώματα και τους ήχους του τοπίου, και τραγουδώ αργά, μόνο για μένα, αόριστες μελωδίες που συνθέτω ενόσω περιμένω.
Για όλους μας θα πέσει η νύχτα και θα φθάσει η άμαξα. Απολαμβάνω την αύρα που μου δίνεται και την ψυχή που μου δόθηκε για να την απολαμβάνω, και δεν ρωτάω αλλά ούτε και ψάχνω. Αν αυτό που αφήνω γραμμένο στο βιβλίο των ταξιδιωτών θα μπορούσε, αν διαβαστεί κάποτε από άλλους, να τους κρατήσει συντροφιά στη διάρκεια του ταξιδιού τους, θα ήταν καλά. Αν δεν το διαβάσουν ή δεν τους διασκεδάσει, πάλι καλά θα είναι.

* το παραπάνω απόσπασμα είναι από Το βιβλιο της ανησυχίας (τόμος Α') του Φερνάντο Πεσσόα,
ο τίτλος El jardín de las delicias είναι της ταινίας του Κάρλος Σάουρα, και του πίνακα του Ιερώνυμου Μπος στο Πράδο,
και οι φωτογραφίες είναι από τη Μαδρίτη.

* * * * *

Ένας σταθμός του μετρό στη Μαδρίτη λέγεται Ruben Dario (Νταρίο, με τον τόνο στο ι)-από το όνομα του ποιητή του ποιήματος της ταινίας.
Πώς βάζεις το δάχτυλο σ' ένα σημείο του χάρτη και λες εδώ ας πάμε; (Ποτέ, ποτέ δεν το είχα ξανακάνει αυτό). Έτσι. Αργά το απόγευμα, γιατί με πιάνει ασφυξία σε μέρη με πολύ κόσμο και πολλή γλίτσα στο δρόμο, βρεθήκαμε σε μιαν άγνωστη γειτονιά, επιλεγμένη στην τύχη, για το όνομα του σταθμού του μετρό, του ποιητή.
Όταν βγήκαμε στην επιφάνεια κοίταζα γύρω-γύρω, ψάχνοντας κι εγώ δεν ξέρω τι, ποιόν ποιητή και ποιά ιστορία. Μα πόσο, πόσο πολύ ωραία, (όσο τυχαία) ταίριαζε! Ένα στρόγγυλο παρτέρι με λουλούδια, παλιές όμορφες ψηλές κατοικίες κανονικών ανθρώπων, Μαδριλένων-τι ωραία λέξη, κανονικών κατοίκων της πόλης εννοώ, όχι τουριστών. Και ησυχία. Ησυχία.
Πήραμε ένα δρόμο κατηφορικό, με δέντρα, με τεράστιες πόρτες, με πεζοδρόμια, με ησυχία.