i take my coffee black

Πέρασα μερικές ημέρες σε τέτοια ατμόσφαιρα κάποτε, σ' ένα ταξίδι στο Βέλγιο και στην Ολλανδία.
Ήταν μια περίεργη εποχή -τον χαρακτηρισμό τον δίνω τώρα- της ζωής μου, ήταν (για τότε) οι πιο δύσκολες μέρες που είχα ζήσει ποτέ.
Είχα μόλις χωρίσει από τη σχέση που είχα από το 19 μου. Δεν είχα πάει ποτέ ως τότε διακοπές χωρίς εκείνον, δεν είχα πάει ποτέ ως τότε διακοπές με μια φίλη που μετά βίας γνώριζα.
Μέσα στην απόγνωση των ημερών, δέχτηκα την πρόταση για να φύγω από το σπίτι, για να φύγω από το καθημερινό κλάμα μου.
Κι έτσι, γνώρισα τις θεραπευτικές ιδιότητες του ταξιδιού.
Γνώρισα ανθρώπους που δεν ξαναείδα ποτέ, κι άλλους που έγιναν μέρος της ζωής μου για ένα διάστημα. Γνώρισα τη φίλη με την οποία ταξιδέψαμε μαζί.
Έμαθα ότι μπορώ να μείνω σ' ένα μονόκλινο δωμάτιο μόνη, να κοιτάζω από το παράθυρο τη βροχή να πέφτει συνέχεια σ' έναν έρημο δρόμο μιας μικρής πόλης στην Ολλανδία, να κοιμάμαι μόνη σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με την ησυχία να ακούγεται από παντού.
Να σηκώνομαι το πρωί και να ντύνομαι, να βγαίνω έξω στο δρόμο χωρίς σχέδια, να ξεκαρδίζομαι στα γέλια με την παραμικρή αφορμή.

Τώρα ξέρω πως όλα εκείνα ήταν ένα γάντζωμα απόγνωσης πάνω στη ζωή.
Τότε δεν το ήξερα-νόμιζα πως/κι έκανα κινήσεις τυχαίες, είχα αφεθεί να με πηγαίνει η ζωή σαν φύλλο στον άνεμο, αρκεί να μην έχω να αποφασίζω μόνη μου τι πρέπει να κάνω-γιατί δεν ήξερα πως κάνει κανείς όταν μένει μόνος του.

Τώρα, δέκα χρόνια μετά, -σήμερα- κατάλαβα γιατί η ψυχή μου ηρεμεί όταν βλέπω βρεγμένους έρημους δρόμους, αμμουδιές το χειμώνα που τις δέρνει ο αέρας, φωτεινά καφέ που είναι σαν να σε καλούν να μπεις για να νιώσεις τη θαλπωρή τους. Θυμάται ότι μπορεί.