η πολυάννα κουράστηκε

Και δεν το κάνει, επειδή έχει παραλύσει. Όχι από φόβο ούτε απο επιθυμία: Αυτό που την καθηλώνει, και που καθηλώνει κι αυτόν, είναι η ομορφιά της στιγμής. Τίποτα δεν είναι τόσο όμορφο όσο τα πρώτα λεπτά που μένεις με κάποιον που θα μπορούσε να σ'αγαπήσει, με κάποιον που θα μπορούσες ν'αγαπήσεις και συ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σιωπηλό απ'αυτά τα λεπτά, τίποτα πιο ξέχειλο με τόση γλυκειά αναμονή. Είναι γι'αυτές τις λίγες στιγμές που αγαπάς, κι όχι για τις πολλές που θ'ακολουθήσουν. Ποτέ, το ξέρουν, δεν θα τους συμβεί ξανά κάτι τόσο όμορφο. Μπορεί κάποτε να αισθανθούν πιο χαρούμενοι, ίσως πιο θερμοί, απόλυτα ικανοποιημένοι με το σώμα τους και το σώμα του συντρόφου τους. Αλλά ποτέ ξανά δεν θα είναι τόσο όμορφα.

* Stig Dagerman: Καμένο Παιδί

* * * * *

Το βιβλίο δεν είναι ερωτικό, όχι. Είναι απ'αυτά που καλύτερα να μην τα διαβάζεις νύχτα στο κρεβάτι λίγο πριν σβήσεις το φως. Την ώρα που διάβαζα ήδη το ήξερα, ήταν σαν να προκαλούσα τους δαίμονες των ονείρων, ελάτε, ελάτε κι εσείς να στήσουμε χορό, να ουρλιάζουμε.
Αλλά σαν πάντα, η Πολυάννα μέσα μου, ακοίμητη, απέθαντη, άρρωστα αισιόδοξη ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, ακόμα κι όταν το μόνο που φαίνεται μπροστά είναι η άβυσσος και το τίποτα, ακόμα και τότε, η άθλια, ερήμην μου σχεδόν, επιμένει να ξεχωρίζει το φως. Το οποίο πάντα, παντού, υπάρχει. Έτσι προέκυψε η επιλογή του παραπάνω αποσπάσματος. Φαντάσου ένα χέρι να βγαίνει μέσα από μια μαύρη γλίτσα, και να σηκώνει θριαμβευτικά ένα πούπουλο άσπρο. Κάπως έτσι. Ή μια καραμέλα.