Η δυσκολία να αποχωριστείς την ατμόσφαιρα μιας ταινίας/ενός βιβλίου μετά το τέλος του, η επιθυμία να παραμείνεις κι άλλο κοντά στους πρωταγωνιστές, στις ζωές τους, στα τοπία του. Να γινόταν να είχε γράψει κι άλλα, να ήταν σειρά, να είχε συνέχεια. Κι ας είναι αυτό ακριβώς το θέμα της ταινίας/βιβλίου: Ότι μέσα στην ησυχία της ζωής μας ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους, ανοίγουν παρενθέσεις, η ζωή μας/ο τρόπος που σκεφτόμαστε παίρνει κάποιον δρόμο, και μετά αυτό τελειώνει και πάμε παρακάτω.
Μέσα σε έξι μήνες κατά μέσο όρο, μάλλον, το παίρνεις απόφαση.
Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές, δεν μου αρέσει να αλλάζω σπίτια, μαξιλάρια, διαδρομές. Όλες οι αλλαγές που έγιναν στην ζωή μου, που καμιά τους δεν ήταν τραγική, και που όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν όλες τους για πολύ καλό, όλες τους όμως ήταν δύσκολες. Σαν να ξεριζώνονταν οι ρίζες μου και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα.
Στην ταινία I Wish, του Kore Eda, δυο αδέλφια προσπαθούν να συγκρατήσουν τους δεσμούς της οικογένειάς, μιας οικογένειας που υπήρξε τετραμελής για 12 χρόνια. Τώρα βρίσκονται ο ένας με την μαμά, ο άλλος με τον μπαμπά, σε διαφορετικές πόλεις, με νέους φίλους. Προσπαθούν να κρατηθούν κοντά με την επικοινωνία με το κινητό. Και με την δύναμη της επιθυμίας τους.
Όταν τελικά, μετά από έξι μήνες, συναντιούνται, εκείνη η σκηνή όπου ακουμπούν πλάτη με πλάτη αλλά κοιτούν ο καθένας προς την άλλη μεριά... Νιώθεις, ξέρεις, ότι το παρελθόν πάντα θα τους ενώνει αλλά ταυτόχρονα έχει περάσει πια πίσω τους, είναι παρελθόν, οι ματιές του είναι ήδη αλλού, οι ευχές τους αφορούν τον κόσμο, τη ζωή, το μέλλον, κι όχι την οικογένειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου