Αν ερχόσουν το φθινόπωρο/θα βούρτσιζα το καλοκαίρι μακριά/με μισό χαμόγελο και μισό χτύπημα/όπως οι νοικοκυρές μια μύγα.
Αν μπορούσα να σε δω σ' ένα χρόνο/θα κούρδιζα τους μήνες σε μπάλες/και θα τους έβαζα σε ξεχωριστά συρτάρια/μέχρι να έρθει η ώρα τους.
Αν οι αιώνες καθυστερούσαν/θα τους μετρούσα στο χέρι μου/αφαιρώντας μέχρι να πέσουν τα δάχτυλά μου/στη γη του Βαν Ντίεμεν (την Ταζμανία).
Αν σίγουρη, όταν αυτή η ζωή τελείωνε/πώς η δική σου και η δική μου θα ήταν/θα την πετούσα πέρα σαν φλούδα/και θα γευόμουν την αιωνιότητα.
Μα τώρα, εντελώς ανίδεη για το μήκος/του χρόνου της αβέβαιης φτερούγας/με κεντρίζει, σαν δαιμονίου κεντρί/που δεν φανερώνει το τσίμπημά του.
~ Emily Dickinson (1830–86), Complete Poems, Part Three: Love, VI
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου