Θα στεναχωριόμουν πολύ, αν απ'όλα όσα αναφέρθηκαν καταλήγατε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα ήταν ένα οδυνηρό λάθος. Γνώρισα, κι ακόμα γνωρίζω, στη ζωή ασύλληπτες ευτυχίες. Από παιδί, για παράδειγμα, μ'άρεσαν τ'αλμυρά αγγουράκια, όχι τα τουρσί, αλλά τ'αγγουράκια τ'αληθινά, τα μόνα και μοναδικά, αυτά που λένε αγγούρια a la russe. Τα βρίσκεις πάντα, παντού. Συχνά, αγοράζω μισό κιλό αγγουράκια, βολεύομαι κάπου στον ήλιο, στην ακροθαλασσιά ή κάπου αλλού, στο πεζοδρόμιο ή σε κάποιο πάγκο, δαγκώνω το αγγούρι μου και μονομιάς, νά 'μαι ευτυχισμένος. Κάθομαι εκεί, στον ήλιο, με γαληνεμένη καρδιά, χαζεύοντας, έχοντας την επίγνωση πως η ζωή αξίζει αληθινά τον κόπο να τη ζεις, πως η ευτυχία είναι εφικτή, αρκεί να βρει κανείς αυτό που πραγματικά του αρέσει και να παραδοθεί, να εγκαταλειφθεί σ'αυτό.
~ Romain Gary, Η υπόσχεση της Αυγής (εκδόσεις Χατζηνικολή)
Έχει γυριστεί και σε ταινία, όπως πληροφορήθηκα (κι ευχαριστώ πολύ) από σχόλιο σε προηγούμενο ποστ. Τώρα που τελείωσα το βιβλίο, δεν μπορώ να φανταστώ καταλληλότερη ηθοποιό για να ενσαρκώσει την μητέρα του συγγραφέα από την Μελίνα Μερκούρη. Ανυπομονώ να την δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου