ποίημα

Κάθε άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου
με λιγόστεψε κατά έναν άνθρωπο.
Κάθε λέξη που εμπιστεύτηκα στο χαρτί μου
πήρε το μονόδρομο μιας εξήγησης και μου διέφυγε.

Ό,τι αξιώθηκα ν'αποχτήσω
με στέρησε απ'τη χαρά της προσμονής του
και μόνο το απραγματοποίητο με ξεπλήρωσε
με τη γαλήνη μιας ατελεύτητης εξάσκησης στην άρνηση.


~ Γιάννη Παπαϊωάννου, Το Πέρασμα

Εκεί που ζουν οι τίγρεις

Ν'ακούς αυτούς που σιωπούν γιατί έχουν πολύ ουρλιάξει...

Ένα μυστικό, όσο τρομερό κι αν είναι, αν δεν ειπωθεί ποτέ, είναι ενα τίποτα.


~ Jean-Marie Blas de Robles, Εκεί που ζουν οι τίγρεις (εκδ.Πόλις)

το χάδι

Δεν είναι μια λεπτή γραμμή αυτή που χωρίζει το να γράφεις από το "να γράφεις". Είναι κάτι παραπάνω από γραμμή, είναι τοίχος.

Τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής, η ευκολία του πληκτρολογίου, το πλήθος των περιέργων που περιμένει σε κάθε γωνία του ίντερνετ, όλα αυτά κάνουν εύκολο σήμερα το να βγάλεις τα εσώψυχά σου στη φόρα, να τα εκθέσεις, ακόμα και να εκδοθείς.
Μ'αυτά και μ' αυτά, έφτασε το "γράφω" να σημαίνει ότι έχω τον τρόπο μου να πω με τρόπο έξυπνο (βλέπε πολύπλοκο, βλέπε εξυπνακίστικο) αυτά που σκέφτομαι κι αν επιπλέον μπορώ να τα δημοσιοποιήσω, γιατί όχι;

Έχω φτάσει να λυπάμαι, όχι τόσο πια για την ποσότητα του χαρτιού που ξοδεύεται, όσο -και κυρίως- για το χρόνο που σπαταλιέται στην ανάγνωση κειμένων επι κειμένων.
Όσο νωρίτερα αποφασίσει κανείς ότι ο χρόνος του είναι πολύτιμος και λίγος, τόσο πιο κερδισμένος θα βγει.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο Χάδι του Αλέξανδρου Στεφανίδη.
Ένα βιβλίο όπως ακριβώς το συνέστησαν οι βιβλιόφιλοι φίλοι, μικρό αλλά αρκετό. Κείμενα που διαβάζονται σε δυό διαδρομές του μετρό, μια πηγαίνοντας το πρωί και μια γυρνώντας το μεσημέρι από τη δουλειά.
Το Χάδι είναι από τα βιβλία που θέλεις να έχεις στη βιβλιοθήκη σου, που θέλεις να συστήσεις, που θέλεις να χαρίσεις. Κι ο Αλέξανδρος Στεφανίδης είναι από τη μεριά του τοίχου με τους συγγραφείς.

Μη διστάζεις καθόλου, πρέπει να μοιραζόμαστε τέτοιου είδους χαρές και πληροφορίες.

- Tελικά σου άρεσε το βιβλίο, ε;
- Ο Τριστραμ Σάντι λες; Είναι 9 βιβλία το βιβλίο.
- ιιιιιιιιιιι...
- Το 4 κυρίως είναι απίστευτο, τα πρώτα όχι τόσο, ούτε ίσως τα τελευταία αλλά ο άνθρωπος έχει κάνει ΤΟ βήμα, δηλαδή γράφει σαν να μιλάει, διακόπτει, σχολιάζει, πετάγεται εδω κι εκεί, λέει "αυτό θα σας το πω 2 κεφάλαια παρακάτω", λέει "παρακάτω θα γράψω όπως σας υποσχέθηκα -και τι το ήθελα και σας το υποσχέθηκα;- ένα κεφάλαιο για μύτες κι ένα για καμαριερες", και τέτοια. Ένας φίλος όμως, το βρήκε αδύνατον να το διαβάσει. Γιαυτό διστάζω αλλά παράλληλα το θεωρώ must για βιβλιόφιλο, κάτι σαν το Θερβάντες-έτσι τον φαντάζομαι δηλαδή, δεν τον έχω διαβάσει.
- Αυτό καλοκαίρι μόνο.
- 1713-1768 έζησε ο Στερν, οπότε φαντάζεσαι πόσο πρωτοποριακός για την εποχή του ήταν; Και έκτοτε έγινε μεγάλη επιτυχία αλλά ο ίδιος πέθανε νέος πάμφτωχος απο φυματίωση, γιατί την έλεγε σε κληρικούς και πολιτικούς.

ξαφνικά

Πώς έγινε, νόμιζα πως ποτέ δεν ονειρεύτηκες να μείνεις σε νησί, ούτε κι εγώ στην πρωτεύουσα, πώς έγινε να έχεις για φίλους τόσους αγνώστους μου. Σπάνια, ευτυχώς, χάνω τον ενδιάμεσο χρόνο, βρίσκομαι στο πάρκο της χανθ και κλαίω, κλαίω, λέω δεν είμαι άρρωστη εγώ. Μπορεί γιαυτό να σιχαίνομαι την υγρασία της Θεσσαλονίκης και να μου φαίνεται πως όλα εκεί είναι σκοτεινά και μυρίζουν και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Πιο συχνά, όταν τρώω για βραδινό γιαούρτι αραιωμένο με γάλα και μέσα μουλιασμένες βούκες ψωμί, σκέφτομαι τη μαμά σου.

σημερινό

Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος.
 
Κι επειδή έχω εγώ έψαξα για να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει: Μια ζωή χωρίς γιορτές είναι σαν ένας μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο.
 
~ Του Δημόκριτου, μέσω του μακάρι-να-είχα-τέτοιους-καθηγητές Roumpakis Yiannis

τα λίγα είναι πολλά

Δε θέλει πολλά πολλά η ευτυχία-να ζεις μόνο, να έχεις να φας, να είσαι ζεστά και να βγαίνεις βόλτα με παρέα.

ασιδέρωτο

Σήμερα βγήκαμε για μια μικρή βόλτα στη γειτονιά, καθήσαμε σ' ένα παγκάκι, βράδυ, και ήταν τόσο άνοιξη που θυμήθηκα όταν πηγαινοερχόμουν, σκέφτηκα Τι καλά, δεν πέρασαν οι μέρες, δεν έχω να φύγω για Θεσσαλονίκη.

Ποίημα

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης. Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα. Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα. Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη… 

~Ρομπέρτο Μπενίνι, via  Στα μονοπάτια της ποίησης

art

μερικές μέρες ότι κι αν έχεις να κάνεις σκέφτεσαι συνέχεια τη θάλασσα