δυό κουβέντες

Λυπήθηκα αλήθεια που δεν ήταν βολετό να ιδωθούμε στο Κάιρο. Θα ξαναιδωθούμε . Αλλά πού, πότε, ποιoς το ξέρει; Ίσως να το θελήσουν οι θεοί να βρεθούμε όπως το εύχομαι σε μια ελληνική ακρογιαλιά. Στο μεταξύ πρέπει να κρατήσουμε και τούτο είναι το πιο δύσκολο, θέλω να πω να διαφυλάξουμε, αν έχουμε κάτι πολύτιμο μέσα μας.

~ Ο Γιώργος Σεφέρης στον Νάνη παναγιωτόπουλο, Κάιρο 24.6.1941 (Αλληλογραφία, εκδ.Βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη)

* * *

Η γιορτή της μητέρας.
Κοντεύεις πενήντα κι ακόμα επιζητάς την επιβράβευσή της.
Ακόμα τρέχεις να μοιραστείς τις επιτυχίες σου και ζητάς καθοδήγηση στα αδιέξοδά σου.
Αδιαφορεί, συνήθως, γιαυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά στη ζωή σου. Για κείνην, πια, πιο σημαντικά είναι όσα μαθαίνει από την τηλεόραση. Μερικές φορές το αποδέχεσαι, αφού αυτή είναι η σχεδόν μοναδική καθημερινή της παρέα και ασχολία. Μερικές φορές πληγώνεσαι και μετά κάνεις τη δική σου μικρή προσωπική απεργία, απέχεις από την τηλεφωνική επικοινωνία σαν σαρανταοκτάχρονο πεισματάρικο παιδί.
Μερικές φορές την πετυχαίνεις δυνατή, και εκείνη τη μέρα οι κουβέντες της, οι συμβουλές της σε βάζουν σ'ένα δρόμο, όπως ζητάς, σου δινουν απαντήσεις, δύναμη.
Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρη.
Δεν μπορείς να είσαι σίγουρη αν η συμβουλή της είναι σωστή ή ότι πηγάζει από αγάπη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, λόγω ιδιότητας, είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να πάρει από πάνω σου αυτήν την τεράστια πλάκα που σε πλακώνει και μετά να νιώσεις προστατευμένη. Όσο παράλογο και φρικτό κι αν ακούγεται, όσο κι αν δεν θέλεις.