καθημερινά

Σήμερα ένας πελάτης που του ενημέρωσα το βιβλιάριο και είχε μέσα 38 ευρώ γέλασε, είπε πάλι δεν με πλήρωσαν, τι να κάνω τώρα, τι να κάνω με 38 ευρώ, ούτε τσιγάρα δεν έχω επάνω μου, τι θα κάνω, και δεν έφευγε από μπροστά μου, αλλά δεν κλαψούριζε, γελούσε σαν να ήταν έξω από τον εαυτό του και τον παρατηρούσε.

* * *

Μου το είπε ένας γείτονας πρόσεχε μην αφήνεις κανέναν να μπει στην είσοδο, γυρνάνε και παριστάνουν ότι είναι από τηλεφωνικές εταιρίες για να μπαίνουν να βάζουν στα καλώδια και να παρακολουθούν τις συζητήσεις μας και να ξέρουν τις κινήσεις μας.
Γιαυτό κι εγώ, όταν η κοπέλα μού είπε άνοιξε μπάρμπα είμαστε από τον οτε ή κάτι τέτοιο κι έχωσε το πόδι της στην πόρτα για να μείνει ανοιχτή, της έδωσα και κατάλαβε. Ξύλο να δεις εκεί. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Στο πρόσωπο, στην κοιλιά, στα πλευρά, παντού. Την έκανα τόπι στο ξύλο.
Μετά όταν ήρθε το εκατό δεν έφυγα. Εκεί, κύριος. Είπα στους αστυνομικούς-διότι πριν μερικές μέρες είχα εγχειρήσει τον πατέρα του @#$%*&@, πηγαίνετε να ρωτήσετε για να μάθετε για μένα. Κι εκείνοι σφύριξαν στην κοπέλα φύγε για να μη βρεις τον μπελά σου.
Έτσι έληξε το ζήτημα και να δω τώρα αν θα ξανατολμήσει κανείς να προσπαθήσει να μπει μέσα.