βιολέτες του Μάρτη

Την Τριλογία του Βερολίνου (του Philip Kerr) δεν την τελείωσα. 

Διάβασα την πρώτη ιστορία (Οι Βιολέτες του Μάρτη) και μου ήταν αρκετό-δεν θέλησα να μείνω άλλο σε αυτή την ατμόσφαιρα.

Είναι στο ίδιο μοτίβο όπως όλες οι αστυνομικές ιστορίες (βιβλία και σειρές): ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, πρώην αστυνομικός, εξυπνάκιας, που πίνει, καπνίζει κι αρέσει τις γυναίκες.

Τα μείον: Η μετάφραση. Ο συνδυασμός αστυνομικού με πολιτική (εποχή προ-ναζισμού στο Βερολίνο) που εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Πολλά γερμανικά τοπωνύμια, δρόμοι, πλατείες, γειτονιές, που -παράξενο- συνήθως με ενθουσιάζουν και με ταξιδεύουν σε μια άγνωστη πόλη. Εδώ με μπέρδευαν, δεν ήθελα καν να μπω στον κόπο να βρω πού βρίσκονται στο χάρτη ή να κρατήσω σημειώσεις.

Όλα αυτά είναι προσωπικά-τι να πω; Δεν ταιριάξαμε.
(Σε αντίθεση με τον Ιζζό που -δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω- ξεκίνησε να γράφει τόσο μεγάλος και πήγε και πέθανε τόσο μικρός, και δεν πρόλαβε να γράψει πολλά βιβλία.)