αυτό που δεν έγινε

Αυτό λέγεται picot edge: πλέκεις πέντε σειρές, μετά κάνεις μια σειρά με τρυπούλες, μετά πλέκεις άλλες πέντε σειρές, και μετά, πλέκοντας την επόμενη σειρά, παίρνεις ταυτόχρονα θηλειές και από εκεί που ξεκίνησες και τις πλέκεις τις δύο μαζί. Έτσι μένει στην άκρη σαν σχέδιο η σειρά με τις τρυπούλες και το τελείωμα (του γαντιού, εν προκειμένω) γίνεται διπλό.
(Όποιος κατάλαβε τι είπα, κατάλαβε...)

Παρολαυτά, όσο όμορφο κι αν μου φάνηκε το αποτέλεσμα, το ξήλωσα και το παράτησα. Δεν έχω διάθεση για ψιλοδουλειά σήμερα.

Βελόνες νούμερο 3.
Νήμα Katia darling.

με αφορμή μια ταινία

 

 

Στις ταινίες, κυρίως αυτές που εξελίσονται σε σπίτια της αμερικανικής ενδοχώρας, βλέπεις συχνά τέτοιες κουβέρτες από granny squares ριγμένες στην πλάτη καναπέδων. Όπως σ΄αυτή που είδαμε χθες, το Boyhood. Εξαιρετική ταινία.

Gunnar Staalesen-Τα μαύρα πρόβατα

Να ένα βιβλίο που πήρα από τη δανειστική βιβλιοθήκη του δήμου για το μόνο λόγο ότι μου άρεσε το εξώφυλλό του. Το ότι ο συγγραφέας είναι Νορβηγός και δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει άλλο Νορβηγό συγγραφέα, όπως επίσης και το ότι είναι αστυνομικό (νουάρ μυθιστόρημα!) στάθηκαν ευτυχείς συμπτώσεις.
Επιστρέφοντάς το πίσω σήμερα, το κρατούσα στο χέρι σε όλη τη διαδρομή και κάθε λίγο σήκωνα και το κοίταζα: δεν ήθελα να αποχωριστώ τέτοια ομορφιά.

Επί του περιεχομένου: Ομολογώ ότι στην αρχή με ξένισε αυτό το συνεχές και περίεργο χιούμορ του συγγραφέα, λίγο μαύρο, πολύ ελαφρύ, σχεδόν παιδικό. Συνεχείς απλοικές παρομοιώσεις σαν να διαβάζεις παιδική έκθεση-για ποιο λόγο;
Επειδή όμως ο λόγος του τρέχει, φτιάχνει εικόνες, η υπόθεση είναι έξυπνη και καθόλου εξωπραγματική, πριν προλάβω να σχολιάσω περισσότερο, ήμουν ήδη στα μισά κι ανυπομονούσα για το παρακάτω.

Δώδεκα βιβλία του Γκούναρ Στόλεσεν με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Vard Veum έχουν γίνει ταινίες με πρωταγωνιστή τον Trond Espen Seim.
Στα ελληνικά υπάρχουν άλλα δύο βιβλία του, όλα από τις εκδόσεις Πόλις.
Το εξώφυλλο είναι σχέδιο του Pierre-Henry Gomont. 

Βαρκελώνη V (απο ψηλά)

Περπατώντας κατηφορήσαμε από το πάρκο Gruel μέχρι την παραλία.

Η μεγαλύτερη απόλαυση του Ταξιδιού: να γνωρίζεις τις γειτονιές μιας πόλης, αυτές που τις κατοικούν οι μόνιμοι κάτοικοι, αυτοί που πηγαίνουν κάθε πρωί στις δουλειές τους, οι νοικοκυρές και οι ηλικιωμένους στους δρόμους και στα μπαλκόνια, οι νέοι σε μισοσκότεινα καφενεία της γειτονιάς. Χωρίς τους τουρίστες που κατακλύζουν το κέντρο της.

Για τη Sagrada Familia δεν θα πω. Δεν μπήκαμε μέσα γιατί είχε ουρές και πολύ κόσμο τριγύρω.

Αλλά το θέαμα -ακόμη κι από έξω- είναι σχεδόν εξωπραγματικό. Οι πύργοι χάνονται ψηλά στον ουρανό. Τι να γινόταν μέσα στο μυαλό του Gaudi άραγε, πώς τα φαντάστηκε τέτοια παραμύθια;

Και ξανά γειτονιές, γειτονιές και δρόμοι, ζωή κανονική.



(Ανάρτηση αποθηκευμένη στα "πρόχειρα" από τον Δεκέμβριο του 2007.)

Βαρκελώνη ΙV (η θάλασσα)

Ήξερα πως η πόλη είχε θάλασσα, μα ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ αυτό που είδα από κοντά.
Η τεράστια αμμουδιά είχε ακόμη και μέσα τον Νοέμβριο ένα σωρό ανθρώπους που έκαναν βόλτα, ξαπλωμένους στην αμμουδιά, που κουβέντιαζαν, που έπιναν μπύρες, που έπαιρναν τον υπνάκο τους.
Που τάιζαν τις γάτες που ζούσαν ανάμεσα στους βράχους που εισχωρούσαν στη θάλασσα.

Την αμμουδιά την είχαμε δει πρόσφατα σε ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίαζε μερικούς ηλικιωμένους κατοίκους της Βαρκελώνης που είχαν βάλει την καθημερινή επίσκεψη στην θάλασσα μέσα στη ζωή τους, διαμορφώνοντας έτσι έναν τρόπο για να γεμίζουν τις ημέρες τους.

Ανάμεσά τους μια κυρία που βάδιζε με μεγάλη δυσκολία, με μπαστούνι, κι όμως ερχόταν καθημερινά στην παραλία με το λεωφορείο, χειμώνα-καλοκαίρι, βουτούσε με το καπελάκι της στο νερό και τραγουδούσε!
Ένα κύριος που είχε διαμορφώσει μια θέση πάνω στα βράχια στρωμένη με χαρτόκουτα και περνούσε καθισμένος εκεί τα πρωινά του κοιτάζοντας τα κύματα.
Μια παρέα ηλικιωμένων που μαζεύονταν για να παίξουν σκάκι καθημερινά. Κι αν κάποιος απουσίαζε, οι υπόλοιποι ανησυχούσαν...

Παραδίπλα, εκεί όπου η Ράμπλα συναντάει τη θάλασσα, βρίσκεται ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο-προέκταση της πόλης: πολυκαταστήματα, εστιατόρια, πολυκινηματογράφοι και το aquarium.

Και μια προκυμαία έτσι φτιαγμένη ώστε κοιτάζοντας το νερό να ξεχνάς την πολύβουη Ράμπλα που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο πάνω και να νιώθεις σαν να είσαι διακοπές σε νησί!



(Αυτή η ανάρτηση, όπως και η αμέσως επόμενη, ήταν αποθηκευμένες στα "πρόχειρα" από τον Δεκέμβριο του 2007.)

Εκτός από τα πολλά φρούτα...

...το καλοκαίρι είναι επίσης πολύ καλή εποχή για να κάνεις το λεγόμενο blocking (τέντωμα με καρφίτσες αμέσως μετά το πλύσιμο ώστε το πλεκτό να πάρει το σχήμα του) διότι στεγνώνει γρήγορα κι έτσι δεν έχεις έναν μεγάλο χωρό στο πάτωμα αποκλεισμένο (και γεμάτο καρφίτσες) για μέρες ολόκληρες, όπως τον χειμώνα.

αστυνομικό

Ένα βιβλίο όπως "πρέπει" να είναι κάθε αστυνομικό (για να μην πω και κάθε βιβλίο): με το που είπα να το ξεκινήσω, έφτασα ήδη στο ένα τρίτο του και σταμάτησα έντρομη, για να μην τελειώσει τόσο γρήγορα. Εν τω μεταξύ ανυπομονώ να δω τι θα γίνει παρακάτω.

η έκπληξη

στην τοποθεσία Κεντρική Πλατεία Νέων Λιοσίων

Η μελαχρινή κυρία από τη Λευκορωσία-τι όμορφο βιβλίο και τι καλά που ανακάλυψα τον Τζερόμ Τσαρύν και που έχει γράψει κι αλλά βιβλία. Αυτό εδώ είναι αυτοβιογραφικό αλλά ειπωμενο σαν παραμύθι μ' έναν παράξενο κι απολαυστικό τρόπο που δεν είχα συναντήσει ξανά.

 

καλοκαίρι

Το άσπρο γεράνι από το Πόρτο Ράφτη κι ένα άλλο σίγουρα όχι λευκό, όπως είπε η ανθοπώλις. Αφήνω ανοιχτή την κουρτίνα και περνώ συνέχεια μπροστά από την πορτα του δωματίου για να τα βλέπω.

στη λίμνη

Μερικές φορές τα πράγματα συνωμοτούν και ποζάρουν.

* Το βιβλίο είναι ένα αστυνομικό στο οποίο όμως η ανεύρεση του ενόχου δεν είναι αυτό που έχει τον πρώτο ρόλο. Η αστυνομική ιστορία είναι απλά μια αφορμή ώστε πρώτον, ο πρωταγωνιστής να κάνει συνεχή φλας μπακ στη ζωή του και δεύτερον, να περιγραφεί η καθημερινότητα σ΄ένα ήσυχο επαρχιακό μέρος που βρίσκεται σε μιαν άκρη του κόσμου. Έτσι έχουμε ένα σωρό ιστορίες, όλες ανθρώπινες.

οφθαλμαπάτη (not)

Αυτά τα όμορφα μπλε -που είναι σαν τζην και σαν θάλασσα-

είναι οι άκρες από τα μανίκια για ένα παιδικό ζακετάκι 

που θα μεγαλώσουν, θα μεγαλώσουν, 

θα φτάσουν μέχρι τη μέση της πλάτης

κι εκεί θα ενωθούν με μια γραμμή άλλου χρώματος.

μπλε

Ξεκίνησα κάτι καινούργιο σήμερα.

καλοκαίρι

Αργά το πρωί, νωρίς το μεσημέρι, στο καφέ Μαργαρίτα.
Είναι τόσο όμορφο που σπάνια το βρίσκεις άδειο όπως το βρήκα σήμερα-πιθανότατα λόγω της περίεργης ώρας.