Βαρκελώνη V (απο ψηλά)

Περπατώντας κατηφορήσαμε από το πάρκο Gruel μέχρι την παραλία.

Η μεγαλύτερη απόλαυση του Ταξιδιού: να γνωρίζεις τις γειτονιές μιας πόλης, αυτές που τις κατοικούν οι μόνιμοι κάτοικοι, αυτοί που πηγαίνουν κάθε πρωί στις δουλειές τους, οι νοικοκυρές και οι ηλικιωμένους στους δρόμους και στα μπαλκόνια, οι νέοι σε μισοσκότεινα καφενεία της γειτονιάς. Χωρίς τους τουρίστες που κατακλύζουν το κέντρο της.

Για τη Sagrada Familia δεν θα πω. Δεν μπήκαμε μέσα γιατί είχε ουρές και πολύ κόσμο τριγύρω.

Αλλά το θέαμα -ακόμη κι από έξω- είναι σχεδόν εξωπραγματικό. Οι πύργοι χάνονται ψηλά στον ουρανό. Τι να γινόταν μέσα στο μυαλό του Gaudi άραγε, πώς τα φαντάστηκε τέτοια παραμύθια;

Και ξανά γειτονιές, γειτονιές και δρόμοι, ζωή κανονική.



(Ανάρτηση αποθηκευμένη στα "πρόχειρα" από τον Δεκέμβριο του 2007.)