Η τεράστια αμμουδιά είχε ακόμη και μέσα τον Νοέμβριο ένα σωρό ανθρώπους που έκαναν βόλτα, ξαπλωμένους στην αμμουδιά, που κουβέντιαζαν, που έπιναν μπύρες, που έπαιρναν τον υπνάκο τους.
Που τάιζαν τις γάτες που ζούσαν ανάμεσα στους βράχους που εισχωρούσαν στη θάλασσα.
Την αμμουδιά την είχαμε δει πρόσφατα σε ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίαζε μερικούς ηλικιωμένους κατοίκους της Βαρκελώνης που είχαν βάλει την καθημερινή επίσκεψη στην θάλασσα μέσα στη ζωή τους, διαμορφώνοντας έτσι έναν τρόπο για να γεμίζουν τις ημέρες τους.
Ανάμεσά τους μια κυρία που βάδιζε με μεγάλη δυσκολία, με μπαστούνι, κι όμως ερχόταν καθημερινά στην παραλία με το λεωφορείο, χειμώνα-καλοκαίρι, βουτούσε με το καπελάκι της στο νερό και τραγουδούσε!Ένα κύριος που είχε διαμορφώσει μια θέση πάνω στα βράχια στρωμένη με χαρτόκουτα και περνούσε καθισμένος εκεί τα πρωινά του κοιτάζοντας τα κύματα.
Μια παρέα ηλικιωμένων που μαζεύονταν για να παίξουν σκάκι καθημερινά. Κι αν κάποιος απουσίαζε, οι υπόλοιποι ανησυχούσαν...
Παραδίπλα, εκεί όπου η Ράμπλα συναντάει τη θάλασσα, βρίσκεται ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο-προέκταση της πόλης: πολυκαταστήματα, εστιατόρια, πολυκινηματογράφοι και το aquarium.
Και μια προκυμαία έτσι φτιαγμένη ώστε κοιτάζοντας το νερό να ξεχνάς την πολύβουη Ράμπλα που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο πάνω και να νιώθεις σαν να είσαι διακοπές σε νησί!
(Αυτή η ανάρτηση, όπως και η αμέσως επόμενη, ήταν αποθηκευμένες στα "πρόχειρα" από τον Δεκέμβριο του 2007.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου