Τα λημέρια του λύκου

Αυτό το βιβλίο είναι σαν να βλέπεις ταινία: αυτή η αίσθηση δημιουργείται από τον καταιγισμό από πρόσωπα (και ονόματα) που εμφανίζονται ξαφνικά, "παίζουν" για λίγο και μετά εξαφανίζονται για να εμφανιστούν κάπου παρακάτω στην αφήγηση-ή και ποτέ ξανά. Αυτό βρήκα να είναι το πιο ιδιαίτερο (και αξιοθαύμαστο) χαρακτηριστικό του βιβλίου και ταυτόχρονα μια επανα-επιβεβαίωση της θαυμαστής ικανότητας του Μαρίας στην συγγραφή.
Σαν να είσαι ένα μάτι από ψηλά (από τη θέση του θεού, στα σύννεφα) και βλέπεις τον κόσμο κάτω να τρέχει πέρα δώθε, να του συμβαίνουν πράγματα, και το τοπίο συνεχώς να αλλάζει, συνεχώς όμως, όπως η ζωή μας.

Λείπουν εντελώς οι περιγραφές συναισθημάτων και η εμπλοκή του συγγραφέα-πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι γράφτηκε όταν ήταν πολύ νέος και μετά από την παρακολούθηση 85 ταινιών μέσα σε ενάμισι μήνα, όπως εξηγεί ο ίδιος στην εισαγωγή. Αυτή η έλλειψη συναισθημάτων από τους ήρωες είναι που κάνει το ρυθμό του βιβλίου στακάτο και κινηματογραφικό.

Προσωπικά: βαρέθηκα λίγο, σκέφτηκα μερικές στιγμές να το παρατήσω, όμως ταυτόχρονα ήθελα να συνεχίσω-όπως συνεχίζεις με τα επεισόδια μια σειράς για να δεις τι έχει να πει παρακάτω "αυτός ο μπαγάσας ο σκηνοθέτης". Με ένα διαρκές χαμόγελο γι' αυτά τα (σε καμία περίπτωση αστεία) που συμβαίνουν. Σαν να βλέπεις τον Μαρίας να σπάει πλάκα.

The Lady and the Duke (2001)

Δεν ξέρω πώς έκανε τις εξωτερικές σκηνές σ' αυτή την ταινία ο Ρομέρ (το 2001), δηλαδή μάλλον ξέρω, με υπολογιστή τις έκανε, αλλά δεν έχει τόση σημασία ο τρόπος όσο το απολαυστικό αποτέλεσμα. Δείτε ένα δείγμα σ΄αυτό το τρέιλερ. 
Κόλλησα τη μύτη μου σχεδόν πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης χθες, πρώτα για να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται και μετά σε μια προσπάθεια να μπω κι εγώ μέσα στους πίνακες.

Η ταινία: είναι μια αληθινή ιστορία, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, απλά ο σκηνοθέτης εστιάζει σε μερικά (ιδιαίτερα) γεγονότα από τη ζωή ενός (ιδιαίτερου) ζευγαριού σε μια μοναδική εποχή της ιστορίας.

Ναι μιλάνε πολύ, ναι μιλάνε συνέχεια-όπως περιμένεις από τον Ρομέρ, όμως σ΄αυτή την ταινία δεν είναι το μπλαμπλα που ξεχωρίζει αλλά οι εικόνες. Και το πώς φαίνεται η Ιστορία όταν την βλέπεις από χαμηλά, από τους ανθρώπους.

σε vermillon και σε emerald

Το σχέδιο λέγεται Gallatin scarf (από το raverly), το νήμα είναι το Malabrigo worsted (100% merino) από την Ουρουγουάη (μέσω του Plectorium στη Λάρισα), η ποσότητα (για το καθένα) είναι 192 μέτρα και οι βελόνες νούμερο 6.
Στάθηκε αδύνατον να φωτογραφήσω με ακρίβεια το εξαιρετικό χρώμα (και την απαλότητα!).

οι κονδυλοφόροι

Οι ήρωες αυτού του βιβλίου  είναι όλοι τους κονδυλοφόροι - γράφουν.
Καταρχάς βέβαια διαβάζουν, αγαπούν πολύ το διάβασμα, αγοράζουν βιβλία και περιοδικά, θέλουν να είναι ενήμεροι για τις νέες εκδόσεις και τις κριτικές τους.
Κι όπως σχεδόν κάθε άνθρωπος που διαβάζει πολύ και αγαπάει τα βιβλία, έχουν την ικανότητα, άλλος λίγο κι άλλος πολύ, να γράψουν. Έχουν και την επιθυμία επίσης, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, να γράψουν.
Κι εδώ είναι που ξεκινάει το θέμα του βιβλίου.
Για να γράψεις, λέει, δεν αρκεί μόνο η ικανότητα και η επιθυμία. Θέλει να αποφασίσεις και για τον δρόμο που θα επιλέξεις: θα γράφεις όπως θέλεις, όπως σου  βγαίνει ή όπως ζητάει η αγορά; Θα γράφεις όποτε έχεις έμπνευση ή όποτε χρειάζεσαι λεφτά; Θα γράφεις ότι θέλεις να γράψεις ή ότι σου ζητάνε;

Οι ήρωες.
Ο ένας ελίσσεται, γράφει με τέτοιο τρόπο ώστε να χτίσει δημόσιες σχέσεις, να κερδίσει χρήματα, να μπορέσει να ζήσει καλά. Άλλος γράφει με τον τρόπο που θεωρεί ο ίδιος ότι πρέπει να γράψει, ικανοποιημένος κι ας διαισθάνεται εκ των προτέρων ότι το έργο του δεν θα γίνει αποδεκτό, κι ας ρισκάρει το να πεθάνει από την πείνα.
Κι άλλος προσπαθεί να γράψει αυτό που ζητάει η αγορά, όμως με τόσο κόπο (και γι' αυτό ακριβώς χωρίς καλό αποτέλεσμα) που σχεδόν οδηγείται στην τρέλα.
Άλλος για τη φήμη, άλλος για τα λεφτά, άλλος για τον έρωτα, άλλος για να συντηρήσει την οικογένειά, όλοι πασχίζουν με τα μολύβια και τα χαρτιά.

Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τους Κονδυλοφόρους αριστούργημα γιατί δεν έχει εκείνες τις στιγμές τις μαγικές που νιώθεις ότι κάτι θείο έκανε ο συγγραφέας και σε σήκωσε από το έδαφος. Θα πω όμως την κοινοτοπία ότι είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε άνθρωπος που αγαπάει τα βιβλία, το διάβασμα και το γράψιμο.

Βρήκα λίγο από τον εαυτό μου κι από τους φίλους μου μέσα του, την αγάπη για τα βιβλία ως αντικείμενα, την ικανότητα να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας στο γράψιμο-παιδιόθεν, την επιθυμία να είμαστε κονδυλοφόροι, κυρίως, πέρα από κάθε τι άλλο που κάνουμε.

Εντυπωσιάστηκα που βρήκα τόσες ομοιότητες ανάμεσα στο 1891 που εκδόθηκε το βιβλίο και στο σήμερα. Μάλλον δεν θα έπρεπε να εκπλαγώ τόσο: η ανθρώπινη ψυχή και οι ανάγκες δεν αλλάζουν με τους αιώνες.

Ποτέ δεν θα πάψει να με εκπλήσσει το γεγονός ότι ο κόσμος του βιβλίου περιλαμβάνει μέσα του τόσα συμφέροντα και δημόσιες σχέσεις. Για κάποιο λόγο (για τον προφανή) θεωρούσα ότι εξ ορισμού έπρεπε να είναι διαφορετικός. Κι όμως.

* Όταν μια φορά έβγαλα την κάρτα μου να πληρώσω σε ένα βιβλιοπωλείο και ρώτησα γατί δεν μου ζήτησαν ταυτότητα, έλαβα την απάντηση Μα ποιος θα έκλεβε μια πιστωτική κάρτα για να πάει να αγοράσει βιβλία; Ε, αυτό.

Και τώρα ας μιλήσουμε σοβαρά.

Μ΄αρέσει να φωτογραφίζω τα νήματα απ΄όταν είναι πλεξούδες και κουβάρια, και κατά τη διάρκεια του πλεξίματος-όταν βλέπω λίγο λίγο από το τίποτα να δημιουργείται κάτι, ε και φυσικά στο τέλος, το αποτέλεσμα, να το στριφογυρίζω από δω κι από εκεί, να το στήνω σαν να είναι μανεκέν και σκηνικό θεάτρου. Λίγο ντρέπομαι για όλα αυτά, γιατί δεν καταλαβαίνω ακριβώς από πού προέρχεται η επιθυμία και η απόλαυση, ξέρω μόνο το μέγεθός της και ότι θέλω να τη μοιράζομαι. Όχι για να ακούσω ω τι ωραίο πλεκτό ή ω τι ωραία φωτογραφία, αλλά για να τη δει όποιος τη δει και να πει μέσα του ω! Και πάλι, ω, τι ωραία, τι ωραία που είναι η ζωή.
Μάλιστα. Αυτά ήθελα να πω.

ερωτήσεις

Ποια φωτογραφία να βάλω, αυτή που γέρνει ή την ίσια, τι νήμα είναι αυτό, (τι όμορφο χρώμα! πώς το λένε;), και, τι φτιάχνεις, για ποιον το φτιάχνεις, Τι κοιτάζει αλήθεια ο ποιητής, γιατί όχι προς το όμορφο νήμα που λέγεται sunset αλλά προς τα τηλεχειρηστήρια-που-δεν-φαίνονται.