13.3.16

Και τώρα ας μιλήσουμε σοβαρά.

Μ΄αρέσει να φωτογραφίζω τα νήματα απ΄όταν είναι πλεξούδες και κουβάρια, και κατά τη διάρκεια του πλεξίματος-όταν βλέπω λίγο λίγο από το τίποτα να δημιουργείται κάτι, ε και φυσικά στο τέλος, το αποτέλεσμα, να το στριφογυρίζω από δω κι από εκεί, να το στήνω σαν να είναι μανεκέν και σκηνικό θεάτρου. Λίγο ντρέπομαι για όλα αυτά, γιατί δεν καταλαβαίνω ακριβώς από πού προέρχεται η επιθυμία και η απόλαυση, ξέρω μόνο το μέγεθός της και ότι θέλω να τη μοιράζομαι. Όχι για να ακούσω ω τι ωραίο πλεκτό ή ω τι ωραία φωτογραφία, αλλά για να τη δει όποιος τη δει και να πει μέσα του ω! Και πάλι, ω, τι ωραία, τι ωραία που είναι η ζωή.
Μάλιστα. Αυτά ήθελα να πω.

3 σχόλια:

Eros and Psyche είπε...

Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε για οποιαδήποτε μορφή δημιουργίας! Πρέπει να καμαρώνουμε, να χαιρόμαστε και να τη μοιραζόμαστε με τους άλλους! :-)

Χρυσάνθη

Ανατολή είπε...

Από τη χαρά της δημιουργίας και την αγάπη του δημιουργού πηγάζει αυτή η ανάγκη! Απόλαυσέ το!

roubinakiM είπε...

είναι ο δικός σου τρόπος ευγνωμοσύνης προς τη ζωή