σύνορα

Πέτρινος τοίχος-μάντρα-περίφραξη-φράχτης,

πρώην εργοστασίο εμαγιέ,

Τζιά.

ακούγοντας την πρωινή ησυχία, Ίλιον, Αύγουστος 2017

Αυτές τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου κάθε χρόνο, κάνω ασυναίσθητα, σχεδόν καθημερινά, ανασκόπηση της ζωής μου.

Φέτος παρατήρησα ότι η ανασκόπηση έγινε σε δεκαετίες-έβαλα μάλιστα και τίτλους.

Όχι ότι παίρνω τίποτα αποφάσεις, ούτε λυπάμαι για-ότι-έγινε-έγινε. Όμως το μυαλό μου από μόνο του κάνει στατιστικές, κι αναρωτιέμαι-λίγο όμως, ευτυχώς, όσο ένα χρυσόψαρο, μετά αφήνω όλες τις πολύπλοκες σκέψεις στη μέση-γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει απάντηση.

κάθε χρόνο και χειρότερα και καλύτερα μαζί

Δίπλα στη μαγευτική Θηβών, κάπου ανάμεσα στις τρύπες που έγιναν πρόσφατα για να βρουν το μέτρο, δύο άσπρες κοτούλες, αμεριμνες. Πώς τα κατάφεραν και το έσκασαν από το κοτέτσι τους, αναρωτιέμαι. Από την άλλη, ποιος δεν θα έψαχνε να βγει από ένα σκονισμένο παράπηγμα όταν βλέπει δίπλα του το δροσερό γρασίδι;
Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου σε ξεγελανε κατά κάποιο τρόπο, σε κάνουν να νομίζεις ότι θα κρατήσουν για πάντα.
Τις άφησα να ζήσουν το όνειρο κι όσο κρατήσει. Καλύτερα έτσι, σκέφτηκα, παρά μια μακριά σκονισμένη ζωή που καταλήγει στο φούρνο με πατάτες.

Crumb (1994)

Ντοκιμαντέρ, βιογραφικό, για τη ζωή του καρτουνίστα Robert Crumb (και της οικογενείας του).

Βλέπω αυτό που έγραψα παραπάνω: σε καμία περίπτωση δεν περιγράφει το πόσο ενδιαφέρον, καλογυρισμένο και σ η μ α ν τ ι κ ό βρήκα αυτό το ντοκιμαντέρ.
Θα το έβαζα κι εγώ οπωσδήποτε στην λίστα μου των 50 Documentaries to See Before You Die.

Επίσης ως προτρεπτικό επιχείρημα μπορεί να λειτουργήσει κι αυτό (από wiki): Despite strong reviews, Crumb was not nominated for the Academy Award for Best Documentary Feature (the nominating committee reportedly stopped watching the film after only twenty minutes).---- Αυτό που έχω να πω είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΕΧΑΣΑΝ!

γίναμε vintage

Είχαμε δυό τέτοια φλυτζάνια κίτρινα: ένα μικρό όπου έπινε για πολλά χρόνια η μαμά μας τον ελληνικό της πρωί-απόγευμα, κι ένα μεγάλο σαν της φωτογραφίας, που επειδή τότε (*) δεν ξέραμε τον καπουτσίνο, είχε καταλήξει θήκη για το σφουγγάρι των πιάτων στην κουζίνα.

Ήταν από τα πρώτα δώρα απορρυπαντικών σε σκόνη-τόσο αξιοπερίεργο αυτό τοτε, όσο αργότερα το ότι στην Τράπεζα δίναμε δώρο με κάθε άνοιγμα λογαριασμού. Ώ καιροί ώ ήθη.

(*) Κάπου ανάμεσα 1972-1976