φθινόπωρο

Σήμερα περπάτησα πολύ στα στενά γύρω από τη Μιχαλακοπούλου, τι σόι μάτια είναι αυτά που έχω κι εγώ δεν ξέρω, γελάω μόνη μου, η Αθήνα μου φαίνεται σαν φθινοπωρινή Νέα Υόρκη-και δεν έχω πάει καν στη Νέα Υόρκη. Συντελεί και αυτό μάλλον που διαβάζω αυτές τις μέρες, που όμως δε μ αρέσει καθόλου.

αλήθεια δεν ξέρω τι είναι πιο ωραίο: τα πλεκτά σου ή οι φωτογραφίες σου

Συχνά δεν ξέρω τι ευχαριστιέμαι περισσότερο, το πλεκτό ως χρηστικό αντικείμενο ή το αποτέλεσμα της υφής του νήματος και των χρωμάτων σαν έργο τέχνης από μόνο του. Γι' αυτό τα φωτογραφίζω, γιατί τα θαυμάζω.
Αυτό εδώ ήταν ένα τίποτα: το απομεινάρι από ένα παλιό νήμα που ήρθε στα χέρια μου χωρίς πληροφορίες για την ποιότητά του. Είναι τραχύ αλλά αν το κοιτάξεις προσεκτικά, θαυμάζεις τον τρόπο που μπλέκονται μεταξύ τους τα συστατικά του. Η πλέξη, επίσης, είναι ένα τίποτα: όλο καλή.
Όμως αν του δώσεις προσοχή και το κοιτάξεις από κοντά, είναι σαν τα σύννεφα, ότι βλέπεις σ΄αρέσει.

Ήταν ένα ωραίο μάθημα για μένα, που δεν μ αρέσουν τα μελανζέ νήματα, ούτε τα τραχιά. Το έπλεξα για να βρει μια χρήση, και για να το ξεφορτωθώ επίσης, και τελικά, δες τι περίεργο: πλεγμένο έγινε αναπάντεχα σαν θάλασσα.

(*) τα χρόνια ήταν 18+2+7

Για χρόνια (*) έπινα ένα φρικτό Νες καφέ με αφρό σαπουνόνερου που είχε αφήσει ο καφετζής στο γκισέ ώρα πριν φτάσω να καθήσω στη θέση μου.
Για λίγο καιρό (*) λυσσούσα χωρίς καφέ μέχρι τις 10, που άνοιγε το Τρε Μαριε κι έφτιαχνε τον καλύτερο καπουτσίνο (με κανέλλα) που έχω πιει εβερ.
Για χρόνια (*) μετά, είχα ένα διπλό εσπρέσο από το Έβερεστ ή την Κανέλλα-Βανιλια, σε πλαστικό, με καλαμάκι, από τις 7:30 μέχρι τη λήξη βάρδιας.
Θέλω να καταλήξω στο ω πως περνούν τα χρόνια και ω τι ωραία που υπάρχει ο καφές και ω τι ωραία όλα.

τα δύσκολα δεν είναι μόνο για τους άλλους

Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το Annis: ένα σάλι στα αγαπημένα μου χρώματα και σε σχήμα crecent. Πέρασα μια ολόκληρη μέρα κάνοντας υπολογισμούς ώσπου να καταλήξω στο μέγεθός του και να το ξεκινήσω, πέρασα ένα εφιαλτικό μισάωρο όταν μου βγήκαν από απροσεξία δέκα θηλειές από τις βελόνες κι έψαχνα τρόπο να τις επαναφέρω, πέρασα δύσκολα μέχρι να τελείωσει η δαντέλα γιατί ήταν υπερβολικά πολλές θηλειές μαζί πάνω στη βελόνα, γιατί ήταν αρχή ακόμα κι έπλεκα σφιχτά, γιατί είχα κάνει δυό-τρια λαθάκια κι έπρεπε συνέχως να έχω το νου μου να ελέγχω το πού βρισκομαι. Τώρα, στο γέμισμα, είμαι στην τελική ευθεία (χμ, καμπύλη ίσως καλύτερα), στα εύκολα. Να θέλεις να γυρίσεις στο σπίτι για να πλέξεις.

γιόγκα

Έπιασα να δω τι είναι αυτό που τόσο καιρό πιάνει τόπο στις εκκρεμότητές μου, για να το βάλω στα προς ξεφόρτωμα από το σπίτι. Τώρα το διαβάζω :)

η κιβωτός του νώε

Cakes and Ale

Αγαπώ πολύ τον Somerset Maugham-αν και δεν ξέρω κατά πόσο δικαιούμαι να το πω αυτό καθώς από τα βιβλία του έχω διαβάσει μόνο το Στην κόψη του ξυραφιού (και έχω δει την διασκευή του σε ταινίες του '46 και του '84). Επίσης έχω δει καμιά δεκαριά μικρές ταινίες βασισμένες σε ιστορίες του-η μια καλύτερη από την άλλη.
Όμως δεν ήξερα ότι έχει γράψει βιβλίο μ' αυτό τον καταπληκτικό τίτλο Cakes and Ale-σα να λέμε η χαρά της ζωής.

when the moon is shining, the cripple become hungry for a walk

O Chinua Achebe γεννήθηκε το 1930 στη Νιγηρία και έγραψε την πρώτη ιστορία του βιβλίου Τhe African Trilogy με τίτλο Things Fall Apart το 1958.

Σ΄αυτό το μυθιστόρημα περιγράφει τη ζωή στην πατρίδα του γύρω στα 1890, λίγα χρόνια πριν και λίγα χρόνια μετά την έλευση των χριστιανών ιεραποστόλων. Περιγράφει το πώς οι άνθρωποι ζούσαν οργανωμένοι σε ομάδες/χωριά/οικογένειες, με συνήθειες, δοξασίες και ηθικούς κανόνες κάπως περίεργους για τη δική μας κοινωνία σήμερα αλλά εντελώς φυσιολογικούς, φυσικά, για εκείνη την κοινωνία τότε-διότι είχαν διαμορφωθεί βιωματικά. Είχαν σαν κύρια ασχολία την καλλιέργεια και επεξεργασία του yam, το οποίο αποτελούσε και την κυρίως τρόφή τους, και ζούσαν μια ζωή απλή.
Ώσπου άρχισαν να έρχονται οι ιεραπόστολοι με τα σιδερένια πουλιά τους (ποδήλατα), και με την αγάπη τους και την αδιασμφισβήτητη αυθεντία τους, κατάφεράν να τους αποδιοργανώσουν, να τους χωρίσουν και να αλλάξουν συθέμελα τον τρόπο ζωής τους. Διότι έφεραν μαζί τους τον τρόπο τον αντικειμενικά σωστό.

Με τα λόγια του συγγραφέα:
He has put a knife on the things that held us together and we have fallen apart.

Το γεύμα 

Το αφτί και το κουνούπι

Among the Igbo the art of conversation is regarded very highly, and proverbs are the palm-oil with which words are eaten.

Ένα εξαιρετικό βιβλίο από όλες τις απόψεις-από το περιεχόμενο (τρεις ιστορίες, εισαγωγικό σημείωμα, βιογραφικό του συγγραφέα, λεξιλόγιο) μέχρι τα τυπικά (εξαίσιο χαρτί, γραμματοσειρά και εξώφυλλο).

α, να ένα βιβλίο...

...που δεν μου άρεσε καθόλου.

η ευτυχής φιλολογία

~ Διονύσης Καψάλης, Η ευτυχής φιλολογια, εκδόσεις Άγρα (σελ.42)

Φόνος στο κιμπούτς

Το βιβλίο Φόνος στο Κιμπουτς το διάβασα κυρίως γιατί ήθελα να μάθω λεπτομέρειες για το πώς είναι η ζωή σε ένα κιμπουτς-αυτόν τον πολύ περίεργο τρόπο οργάνωσης της ζωής μιας ομάδας ανθρώπων. Δευτερευόντως βέβαια ως αστυνομικό-μ΄αρέσουν τα καλά αστυνομικά βιβλία.
Πληρώθηκαν πλήρως και οι δύο επιθυμίες μου.
Αγάπησα αυτό το βιβλίο και λυπήθηκα πολύ που η συγγραφέας του, η Μπάτυα Γκουρ, χάθηκε τόσο νέα-πάντα λυπάμαι για τα βιβλία που δεν πρόλαβαν να γραφτούν από έναν συγγραφέα που έχω αγαπήσει.
Λυπάμαι που τα άλλα δύο βιβλία της-τρία όλα κι όλα έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά-είναι εξαντλημένα. Έψαξα σε βιβλιοπωλεία και δανειστικές βιβλιοθήκες-εις μάτην. Ελπίζω κάποια στιγμή να πέσουν στο δρόμο μου.

Σου υπενθυμίζει γιατί ερωτεύτηκες, κάποτε, το διάβασμα.

Μια αμερικανική ντινκενσιανή ιστορία... Αν ειστε από τις οικογένειες που διαβάζουν μαζί δυνατά ιστορίες τα βράδια, λάβετε υπόψη το γοητευτικό αυτό μυθιστόρημα...
Σου υπενθυμίζει γιατί ερωτεύτηκες, κάποτε, το διάβασμα.

Δεν είναι δικά μου τα παραπάνω-προέρχονται από κριτικές αμερικανικών εντύπων που περιλαμβάνονται στο εσώφυλλο- αλλά σας διαβεβαιώ ότι ακριβώς έτσι ένιωσα διαβάζοντας αυτό το θαυμάσιο βιβλίο. Το οποίο, ας σημειωθει, αγόρασα (εντελως αντίθετα από ότι συνηθιζω) χωρίς να ξέρω τίποτα γιαυτό, μόνο και μόνο για το υπέροχο εξώφυλλό του.

midnight diner

Shinya Shokudō also known in English as "Midnight Diner" is a Japanese manga series that was adapted into a 10-episode series in 2009, followed by second season in 2011. In 2015, a live action film was released by director Joji Matsuoka starring Kaoru Kobayashi as The Master.
The show is about a late night diner open from midnight to dusk and the stories of its odd-ball customers.
(Τα παραπάνω από τη wikipedia).

Το δικό μου σχόλιο: μια τρυφερή, απλή, περίεργη, εν ολίγοις μια γιαπωνέζικη σειρά, με πρωταγωνιστές μικρούς σογκούν της καθημερινότητας.
Τα επεισόδια είναι 24λεπτα και διανθισμένα με περίεργα, απλά φαγητά.

βιβλία-ταξίδια

Ουρουγουάη, Horacio Quiroga, Διηγήματα έρωτα, τρέλας και θανάτου

Θέλησα να διαβάσω ένα βιβλίο του Κιρόγα όταν έμαθα την απίστευτα δύσκολη ζωή που είχε ζήσει. Δεν περίμενα να βρω βιβλίο του στα ελληνικά, κι όμως! 
Τα οκτώ διηγήματα του βιβλίου είναι τέλεια. Δυνατά, ολοκληρωμένα, σαν μικρές εφιαλτικές ταινίες που δεν θέλεις να ξαναδεις ποτέ και που σ΄αφήνουν άναυδο με την δύναμη και την αντοχή του ανθρώπου που τις έγραψε.

(Έτσι μπήκε άλλος ένας προορισμός  στο χάρτη: το Σάλτο της Ουρουγουάης, και το Μοντεβιδέο. Η περιοχή Μισιόνες πάλι, όχι.)

η οικογένειά μου

Tokyo Family (2013)
(Tôkyô kazoku, original title)

Ένα μοντέρνο remake του Tokyo Story από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Yôji Yamada, του οποίου συστήνω να δείτε όσο περισσότερες ταινίες μπορείτε (με top για μένα την "Σαμουράι-Λυκόφως").

Η ταινία είναι παραπάνω από remake. Eϊναι ιστορία κάθε οικογένειας, κάθε χώρας και κάθε εποχής. Δείχνει πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες όταν προσπαθούν να συναντηθούν οι νέες οικογένειες που έχουν δημιουργηθεί από την εξέλιξη των μελών μιας αρχικής οικογένειας.

βιβλία-ταξίδια

Πακιστάν, Tariq Ali, Ένας Σουλτάνος στο Παλέρμο
  
Ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος. Όχι βαριά λογοτεχνία αλλά αρκετά λογοτεχνία ώστε να σε ταξιδεύει με πολλή ποιότητα. Επίσης άψογη έκδοση, μορφή και εξώφυλλο. Εκτίμησα τον Ταρίκ Αλί και έβαλα στο πρόγραμμα να διαβάσω όλη την "πενταλογία του ισλάμ" του.

αναστεναγμοί της Ισπανίας

Δεν θα ισχυριστώ ότι κατάλαβα όλη την περίπλοκη πρόσφατη Ιστορία της Ισπανίας που περιγράφεται στο βιβλίο. Ίσα-ίσα, το μόνο που κατάλαβα πολύ καλά είναι το πόσο περίπλοκη είναι. (Όπως ακριβώς και η ιστορία όλων των χωρών και όλων των εποχών: τίποτα δεν είναι μόνο μαύρο-και-άσπρο.)

Το τρίτο και τελευτάιο μέρος του βιβλίου Στρατιώτες της Σαλαμίνας είναι από τα ωραιότερα πράγματα που διάβασα τελευταία και έβαλε τον Θέρκας για πάντα στον κατάλογο με τους αγαπημένους μου συγγραφείς.

Ο Θέρκας μου θύμισε κάπως τον Μαρίας και τον Βίλα-Μάτας: τα βιβλία του, όπως τα δικά τους, είναι βιβλιόφιλα, περιγράφουν (εκτός των άλλων) συγγραφείς, βιβλία, γράψιμο και ήσυχους περιπάτους σε επαρχιακές γειτονιές.
Επίσης, όπως οι παραπάνω (αν και σε μικρότερο βαθμό) ώρες-ώρες νομίζεις ότι αφήνει τις σκέψεις του να γραφτούν από μόνες τους, ότι μετατρέπεται σε ένα μολύβι που αμέτοχο καταγράφει έναν χείμαρρο σκέψεων και συναισθημάτων.

Εν κατακλείδι.
Το κέντρο όλων είναι ο άνθρωπος. Όχι ο άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο αλλά εγώ, εσύ, κι αυτός που μόλις πέρασε από δίπλα μας. Η Ιστορία δημιουργείται από σκέψεις ή παρορμήσεις ανθρώπων, η ζωή κυλάει σαν ποτάμι όπου άλλος κολυμπάει κι άλλος πνίγεται. Αυτά.



Suspiros de España, από την ταινία Soldados de Salamina του David Trueba

SIFF 2015

Η μεταμεσονύχτια προβολή της ταινίας Ο Αιζενσταιν στο Γκουαναχουατο (2015) του Πήτερ Γρήναγουει στην τοποθεσία Tarsanas χθες το βράδυ στη Σύρο, δυστυχώς διακόπηκε περίπου μισή ώρα πριν το τέλος της, λόγω του δυνατού αέρα που απειλούσε να ρίξει την οθόνη προβολής.
Επίσης, παρόλο που η έναρξή καθυστέρησε αρκετά ώστε να την προλογίσει ο σκηνοθέτης, αυτό δεν στάθηκε δυνατό.

ΟΜΩΣ-παράδοξο αλλά και αναμενόμενο κατά κάποιο τοπο, μόνο ευχάριστα έχω να σχολιάσω.
Παρά την εσπευσμένη διακοπή, οι θεατές έφυγαν ενθουσιασμένοι. Κατά τη διάρκεια της προβολής γελούσαν, έβγαζαν επιφωνήματα (εγώ ήθελα να χειροκροτήσω!).
Η ταινία δείχνει τον Αιζενστάιν στο Μεξικό, με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο που δεν θα κάτσω τώρα να περιγράψω, γιατί αυτά τα πράγματα βλέπονται-δε λέγονται.

Πιθανότατα θα υπάρξει επανάληψη της προβολής μέσα στις επόμενες ημέρες του φεστιβαλ.

καλοκαίρι

Όποτε είμαι ευτυχισμένη νιώθω την ανάγκη να δικαιολογηθω, λες και θ' ακούσουν οι θεοί και θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου.

Έβλεπα τα χέρια μου και είταν μονάχα δυο

Προλετέρκα, που σημαίνει προλετάρια, είναι το όνομα του πλοίου με το οποίο η Fleur Jaeggy έκανε ένα 14ημερο ταξίδι με τον πατέρα της, από τη Βενετία στα ελληνικά νησιά και παλι πίσω, όταν ήταν δεκαέξι χρόνων. Ήταν ένα ταξίδι γνωριμίας μαζί του και αποχαιρετισμού ταυτόχρονα.

Διάβασα το βιβλίο σαν νερό μέσα σε μια μέρα, μέσα σε απόλυτη ησυχία. Είναι αυτή η ψυχρή γερμανική γραφή-σαν ο συγγραφέας να είναι απών από τη διαδικασία και ταυτόχρονα χειρουργός και αυτόχειρας.

[Τα παιχνίδια που κάνει το φως μέσα από τα φύλλα της μουριάς.] 

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι στίχος από το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου Ολόκληρη νύχτα και μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ.