to be continued...or not to be?

Όταν έφυγε ο Οταρ, τότε οι ζωές τους άλλαξαν (για πάντα).

Οι τρείς γυναίκες έμειναν μονες.
Η μαμά του.
Η αδελφή του.
Η ανεψιά του.


Ο Οτάρ-από την Τιφλίδα-με πτυχίο γιατρού, πήγε στο Παρίσι να δουλέψει-στις οικοδομές.
Δεν πρόλαβε, ατύχημα. Θάνατος, τηλεγράφημα.

Η ενενηντάχρονη-γιαγιά είναι σαν τις μάνες όλου του κόσμου, ξενυχτάει κοιτώντας το τηλέφωνο, δεν έχει άλλο ήλιο στη ζωή της από τον Οτάρ.

Xωρισμένη-από-αλκοολικό-σύζυγο, κρυφή-ερωμένη-της-νύχτας-στην-ντάτσα της οικογένειας, δεύτερη, πάντα δεύτερη μετά τον Οτάρ, η αδελφή του, αρνείται να αντιμετωπίσει τη στεναχώρια της μάνας της. Οι μεγάλοι δεν πρέπει να στεναχωριούνται, πρέπει να τους έχουμε ήσυχους, να ζουν ήρεμοι τα τελευταία χρόνια μιας ζωής ήδη βασανισμένης.

Η αρχή μιας σειράς γραμμάτων από τον Οτάρ, για τη μάνα του, γραμμένα από την εγγονή της, στο διπλανό δωμάτιο…

Η μικρή δεν θέλει, αντιδράει. Το κάνει.

Ευφραίνεται η ψυχή της γιαγιάς.
Ο καιρός περνάει, τα γράμματα συνεχίζονται, το τηλέφωνο δεν χτυπάει.

Η γιαγιά πιο πολύ από τα γράμματα, εμπιστεύεται το ένστικτο που της λέει ότι κάτι πάει στραβά.

Βγάζει εισητήρια-για τρεις. Παρίσι-παράδεισος.

Ξενοδοχείο. «Αυριο θα πάμε στο σπίτι του Οταρ».

Η γιαγιά δεν κρατιέται. Βγάζει το χαρτάκι με τη διεύθυνση, παίρνει το μπαστούνι. Μόνη.

Ο άγνωστος που ανοίγει, δε λέει παρά αυτό που ξέρει : ο Οτάρ πέθανε, έχει καιρό.

Η γιαγιά γυρίζει στο ξενοδοχείο.
Η πλάτη της γέρνει περισσότερο από πριν.
(Όμως, δεν υπάρχει πόνος και κόπος που να μην νικιέται με τη σιωπή).
Θέλει να γυρίσει στο σπίτι της, δεν θέλει να δει τον Οταρ, δεν θέλει να τον ενοχλήσει απροειδοποίητα.

Αεροδρόμιο. Η γιαγιά βάζει τα λεφτά που έφερε για τον Οτάρ στο χέρι της εγγονής της, τη σπρώχνει πέρα από τη τζαμαρία.
Μείνε, ζήσε. Το μέλλον μας εσύ, τώρα.

Αυτή ξέρει ότι , ακόμα κι όταν φεύγει ο Οταρ, η ζωή συνεχίζεται.

(κι εδώ)

* * * * * * *