30.4.06

to be continued...or not to be?

Όταν έφυγε ο Οταρ, τότε οι ζωές τους άλλαξαν (για πάντα).

Οι τρείς γυναίκες έμειναν μονες.
Η μαμά του.
Η αδελφή του.
Η ανεψιά του.


Ο Οτάρ-από την Τιφλίδα-με πτυχίο γιατρού, πήγε στο Παρίσι να δουλέψει-στις οικοδομές.
Δεν πρόλαβε, ατύχημα. Θάνατος, τηλεγράφημα.


Η ενενηντάχρονη-γιαγιά είναι σαν τις μάνες όλου του κόσμου, ξενυχτάει κοιτώντας το τηλέφωνο, δεν έχει άλλο ήλιο στη ζωή της από τον Οτάρ.

Xωρισμένη-από-αλκοολικό-σύζυγο, κρυφή-ερωμένη-της-νύχτας-στην-ντάτσα της οικογένειας, δεύτερη, πάντα δεύτερη μετά τον Οτάρ, η αδελφή του, αρνείται να αντιμετωπίσει τη στεναχώρια της μάνας της. Οι μεγάλοι δεν πρέπει να στεναχωριούνται, πρέπει να τους έχουμε ήσυχους, να ζουν ήρεμοι τα τελευταία χρόνια μιας ζωής ήδη βασανισμένης.

Η αρχή μιας σειράς γραμμάτων από τον Οτάρ, για τη μάνα του, γραμμένα από την εγγονή της, στο διπλανό δωμάτιο…

Η μικρή δεν θέλει, αντιδράει. Το κάνει.

Ευφραίνεται η ψυχή της γιαγιάς.
Ο καιρός περνάει, τα γράμματα συνεχίζονται, το τηλέφωνο δεν χτυπάει.

Η γιαγιά πιο πολύ από τα γράμματα, εμπιστεύεται το ένστικτο που της λέει ότι κάτι πάει στραβά.

Βγάζει εισητήρια-για τρεις. Παρίσι-παράδεισος.

Ξενοδοχείο. «Αυριο θα πάμε στο σπίτι του Οταρ».

Η γιαγιά δεν κρατιέται. Βγάζει το χαρτάκι με τη διεύθυνση, παίρνει το μπαστούνι. Μόνη.

Ο άγνωστος που ανοίγει, δε λέει παρά αυτό που ξέρει : ο Οτάρ πέθανε, έχει καιρό.

Η γιαγιά γυρίζει στο ξενοδοχείο.
Η πλάτη της γέρνει περισσότερο από πριν.
(Όμως, δεν υπάρχει πόνος και κόπος που να μην νικιέται με τη σιωπή).
Θέλει να γυρίσει στο σπίτι της, δεν θέλει να δει τον Οταρ, δεν θέλει να τον ενοχλήσει απροειδοποίητα.

Αεροδρόμιο. Η γιαγιά βάζει τα λεφτά που έφερε για τον Οτάρ στο χέρι της εγγονής της, τη σπρώχνει πέρα από τη τζαμαρία.
Μείνε, ζήσε. Το μέλλον μας εσύ, τώρα.

Αυτή ξέρει ότι , ακόμα κι όταν φεύγει ο Οταρ, η ζωή συνεχίζεται.

(κι εδώ)



* * * * * * *

12 σχόλια:

alombar42 είπε...

Κριτική ταινίας ήταν αυτό;
Σαν μυθιστόρημα μου φάνηκε!

The wise Aineolach είπε...

nice :)

GLOBAL είπε...

ανατρίχιασα.
να θυμηθώ να την ψάξω.
ευχαριστώ.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καλη μου...την καλησπερα μου αφηνω..
ετσι για να ξες οτι περασα...
φιλια...

paragrafos είπε...

Λεμονάκι μου κάθε φορά που έρχομαι από εδώ σε διαβάζω ολοένα και περισσότερο άπληστα!

ΜΕ αγάπη

Παράγραφος

Cinematia είπε...

Σαν την 'psarogata' είδα και εγώ στην ΕΤ3 αυτή την ταινία πολλούς μήνες πριν.Πολλή συγκινητική!Η μάνα τραγική φιγούραμ κατάλαβε αλλά δεν ήθελε να ξέρει τελικά.Αν θυμάμαι καλά δεν πίστεψε όταν της είπαν ότι ο γιος της πέθανε και επέμενε να τον περιμένει έξω απο την πόρτα του.Πάντως έτσι είναι..γιατί να στεναχωριούνται οι γέροι;Μεγάλο βάσανο ο χαμός ενός παιδιού!

Mirandolina είπε...

Κι εγώ στην αναζήτηση του Οτάρ, λοιπόν (πάλι το Αζα κι ο Γιάννης θα μας σώσουν...)

lemon είπε...

Τώρα εγω να μην γράψω οτι την είδα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πέρσι τον Νοέμβριο, ούτε το πόσο κλάμα έριξα...!

Χαίρομαι οταν βλέπω οτι τέτοιες ταινίες αγοράζονται απο κανάλια-απορώ μόνο γιατί τις προβάλλουν μεταμεσονύχτιες...

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Καλη μου lemon να και κάτι ακόμα που πρέπει να κάνω, Να δώ μια ταινία που σχεδόν θα την εχω δει με τη ματια άλλου.

MåvяiÐåliå είπε...

Με άγγιξε πολύ αυτό που μόλις διάβασα.
Και στη δική μου οικογένεια πιστεύουν ότι τους ηλικιωμένους δεν πρέπει να τους ταράζουμε.....η γιαγιά έμαθε για το θάνατο του αδερφού της μετά από 7 χρόνια.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

What a great site » »