κόκκινα μήλα

Όταν διάβασα τη βιογραφία της Μαρίας Κιουρί-πρέπει να ήμουν στις αρχές του Γυμνασίου μάλλον, εντυπωσιάστηκα πολύ μαθαίνοντας την αιτία του θανάτου της… τη σκότωσε αυτό που η ίδια ανακάλυψε : το ράδιο…
Αυτό το ίδιο που της έδωσε τόσα ευτυχισμένα χρόνια έρευνας, που της έφερε το Νόμπελ, αυτό της στέρησε και τη ζωή-τότε δεν ήταν γνωστό ακόμη ότι η έκθεση σε ραδιενέργεια προκαλεί καρκίνο…

Δεν ξέρω, το βρήκα πολύ όμορφο (!), κάπως ποιητικό… σαν ψεύτικο…Σαν μυθιστόρημα, η μικρή Πολωνέζα που πετούσε κόκκινα μήλα μέσα στον παγωμένο Βιστούλα της Βαρσοβίας όπου μεγάλωσε, που έζησε πολύ στερημένα φοιτητικά χρόνια στο Παρίσι του 1910, βρήκε τον έρωτα-συνεργάτη και συνοδοιπόρο στις έρευνές της, και καταξιώθηκε τελικά με το Νόμπελ Φυσικής-το πρώτο που δόθηκε ποτέ σε γυναίκα…
Την χρησιμοποίησα μάλιστα και σαν αντικείμενο στην (κλασική) έκθεση του σχολείου «ποιόν θαυμάζετε και γιατί», διότι δεν θαύμαζα ούτε τους γονείς μου, ούτε κανέναν πολιτικό, ούτε κανέναν reach&famous…
Θαύμασα τη μικρούλα που ήταν χοντροκέφαλη και ανθεκτική, που πέτυχε το στόχο που έβαλε από μικρή χωρίς ταυτόχρονα να γίνει βάρος σε κανέναν, που πέρασε τη ζωή της βυθισμένη σε βιβλία και σε εργαστήρια, που ερευνούσε για τη χαρά της έρευνας κι όχι για το Νόμπελ… (ΤΟΤΕ έρχεται η επιβράβευση, κατάλαβα, όταν δεν την επιζητάς απελπισμένα…).
Ο θάνατος από το ίδιο της το γέννημα-το ράδιο, μου είχε φανεί τότε σαν ταιριαστός τελικά σε μια τόσο έντονη ζωή, τόσο μυθιστορηματικός όσο η ζωή της…

Δεν είχα ιδέα από πόνο τότε… Ήταν η ηλικία που όλα συμβαίνουν σε άλλους, εμείς είμαστε απλά αόρατοι παρατηρητές...

Αφορμή να την θυμηθώ σήμερα ήταν τα ποστ της Γιουτζήν και της ellinidas, και τα σχόλιά τους….

(Είναι κατάλληλο σημείο εδώ, να σας πω πόσο χαίρομαι που σας γνώρισα όλους, όλους, και που σας έχω εδώ?)

* * * * * * *