31.5.06

κόκκινα μήλα


Όταν διάβασα τη βιογραφία της Μαρίας Κιουρί-πρέπει να ήμουν στις αρχές του Γυμνασίου μάλλον, εντυπωσιάστηκα πολύ μαθαίνοντας την αιτία του θανάτου της… τη σκότωσε αυτό που η ίδια ανακάλυψε : το ράδιο…
Αυτό το ίδιο που της έδωσε τόσα ευτυχισμένα χρόνια έρευνας, που της έφερε το Νόμπελ, αυτό της στέρησε και τη ζωή-τότε δεν ήταν γνωστό ακόμη ότι η έκθεση σε ραδιενέργεια προκαλεί καρκίνο…

Δεν ξέρω, το βρήκα πολύ όμορφο (!), κάπως ποιητικό… σαν ψεύτικο…Σαν μυθιστόρημα, η μικρή Πολωνέζα που πετούσε κόκκινα μήλα μέσα στον παγωμένο Βιστούλα της Βαρσοβίας όπου μεγάλωσε, που έζησε πολύ στερημένα φοιτητικά χρόνια στο Παρίσι του 1910, βρήκε τον έρωτα-συνεργάτη και συνοδοιπόρο στις έρευνές της, και καταξιώθηκε τελικά με το Νόμπελ Φυσικής-το πρώτο που δόθηκε ποτέ σε γυναίκα
Την χρησιμοποίησα μάλιστα και σαν αντικείμενο στην (κλασική) έκθεση του σχολείου «ποιόν θαυμάζετε και γιατί», διότι δεν θαύμαζα ούτε τους γονείς μου, ούτε κανέναν πολιτικό, ούτε κανέναν reach&famous…
Θαύμασα τη μικρούλα που ήταν χοντροκέφαλη και ανθεκτική, που πέτυχε το στόχο που έβαλε από μικρή χωρίς ταυτόχρονα να γίνει βάρος σε κανέναν, που πέρασε τη ζωή της βυθισμένη σε βιβλία και σε εργαστήρια, που ερευνούσε για τη χαρά της έρευνας κι όχι για το Νόμπελ… (ΤΟΤΕ έρχεται η επιβράβευση, κατάλαβα, όταν δεν την επιζητάς απελπισμένα…).
Ο θάνατος από το ίδιο της το γέννημα-το ράδιο, μου είχε φανεί τότε σαν ταιριαστός τελικά σε μια τόσο έντονη ζωή, τόσο μυθιστορηματικός όσο η ζωή της…

Δεν είχα ιδέα από πόνο τότε… Ήταν η ηλικία που όλα συμβαίνουν σε άλλους, εμείς είμαστε απλά αόρατοι παρατηρητές...

Αφορμή να την θυμηθώ σήμερα ήταν τα ποστ της Γιουτζήν και της ellinidas, και τα σχόλιά τους….

(Είναι κατάλληλο σημείο εδώ, να σας πω πόσο χαίρομαι που σας γνώρισα όλους, όλους, και που σας έχω εδώ?)

* * * * * * *

13 σχόλια:

Γιουτζίν είπε...

Λεμονάκι κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνώρισα. Είσαι τόσο καλή και ζεστή, που αν πατένταρες την ζεστή λεμονίτα θα γλύκαινες ακόμα και τους πιο πικρόχολους :-)

Marina είπε...

Λεμονιά καλησπέρα.
Η επίσκεψη στο μπλόγκ σου είναι ένα απαλό φτερούγισμα στον κόσμο των συναισθημάτων και της τέχνης.
Την ίδια εποχή με εσένα στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου διάβασα για την Μαρία Κιουρί..Εκπληκτικός άνθρωπος και επιστήμων, ένας σπάνιος συνδυασμός. Ο θάνατός της απο τη ραδιενέργεια, αναμενόμενως..ένδοξο τέλος..

NinaC είπε...

Αχ, βρε λέμον... έλιωσα απόψε..

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

λεμονια κατι πρπει να γινει ομως να γελασει και λιγο το προσωπακι σου ε?
κάποια στιγμη πρεπει να πεις νικησα.

An-Lu είπε...

Εκπληκτική ζωή...

ΥΓ Καλό Μήνα!

ralou είπε...

Ιδιο θέμα έκθεσης, ιδια επιλογή προσώπου και εγώ πριν πολάαααα χρονια στο σχολείο.
Μια γυναίκα επιστήμονας
με γοήτευε τοτε πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον.
(Και εμείς χαιρόμαστε που σε γνωρίσαμε lemon!
Και εμείς!
Νασαι πάντα καλά!)

ellinida είπε...

Ευαίσθητο και μυρωδάτο λεμονάκι κι'εγώ χάρηκα πολύ που σε γνώρισα , ελπίζω κι'από κοντά κάποια μέρα .
Καλό μήνα και να περνάς όμορφα .
:)))

Кроткая είπε...

καλά; τουλάχιστον, καλύτερα;
πολλα φιλια βρε!

(ελπίζω να μη σε ζαλίσαμε πολύ χτες!)

lemon είπε...

Καλημέρα σας όλους, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια (!), και σας γνωρίζω οτι άρχισε το καλοκαίρι!

MåvяiÐåliå είπε...

Το καταλληλότερο σημείο!
Ευτυχώς καλοκαίρι!

Σταυρούλα είπε...

Εγώ χαίρομαι πολύ που σε γνώρισαααααα!
Άντε με τον ανέφελο ουρανό, να ΄χουμε κι ανέφελη ζωήήήη΄!

ηω-λιθικός είπε...

Συνήθως αυτά που αγαπάμε πολύ και τους δινόμαστε ανευ όρων , μπορούν εύκολα να μας σκοτώσουν γιατί μας κάνουν ευάλωτους...
Αξίζει όμως τον κόπο....γιατί αγάπη ήταν η αιτία ...

φιλιά

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.