-Δε μου λες, σ αρέσει η δουλειά σου?
-Εεε…ε? πώς?
Εεε, μ αρέσει που εξυπηρετώ κόσμο, μ αρέσει που έχω ένα γραφείο, που δεν μπαινοβγαίνω με κρύο και ζέστη σε διάφορες εποχές του χρόνου…α, και κυρίως μ αρέσει που ΕΧΩ μια δουλειά και δεν χρειάζεται να ανησυχώ και να ψάχνω…
Βέβαια, αν με ρωτούσες, θα προτιμούσα να δούλευα κάπου μόνη, χωρίς ανθρώπους γύρω μου, ήσυχα, να σκέφτομαι πολύ και να γράφω, να κάνω πολύ δουλειά, αλλά να μην συνεργάζομαι πολύ με κόσμο…αλλά τι να γίνει? Καλά είναι κι έτσι…
Μα, τι με ρωτάς τώρα?
-Λοιπόν, αφού λες ότι σ αρέσει η δουλειά σου, δεν μπορείς να πηγαίνεις κάθε πρωί στο γραφείο σου, και να μην δίνεις καμία σημασία στους γύρω σου, και να κάνεις τη δουλειά σου όλη μέρα ευτυχισμένη? Να πίνεις τον καφέ σου και να εξυπηρετείς τον κόσμο, και να μην επηρεάζεσαι από όσα σου λένε και όσα γίνονται γύρω σου? Ε, μπορείς?
Άντε λοιπόν…εγώ πρέπει να στα λέω αυτά?
(Το πρόβλημα είναι-ήταν-πέρασε-για την ώρα τουλάχιστον, δικό μου.
Ο συνομιλητής ειναι η-γνωστή-μικρή-αλλά μόνο στην ηλικία, Χρυσούλα!)
* * * * * * *
13 σχόλια:
Τέρμα οι καφέδες από δίπλα. Εμένα προσωπικά με πειράζουν στα νεύρα.
Και ναι μας αρέσει η δουλειά μας και δεν δίνουμε σημασία σε κανέναν.
Φιλιά
Βρε άστους να πάνε να πνιγούνε, που θα χαλάς εσύ τη ζωούλα σου κουβαλώντας τις ξένες μιζέριες.
Λεμονανθέ και κάρπισμα
και λεμονιάς κλωνάρι,
άσε του ανθού την ευωδιά
ο άνεμος να πάρει.
Κι οι μέλισσες τριγύρω σου
θ' αρχίσουν να βουίζουν,
κι ο άνεμος θα τραγουδεί
στα φύλλα που θροΐζουν.
Να μου επιτρέψεις να επαναλάβω τον εαυτό μου:
"Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε όλοι, είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Να συνεχίσουμε τη δράση. Να αγνοήσουμε τον κάθε έναν κακοήθη, είτε θίγει εμάς, είτε άλλους. Να μη δώσουμε υπόσταση στην κακία του καθενός, ούτε να θρέψουμε τους τρόπους του με την αντεπίθεση."
Είναι πράγματα και στιγμές όμορφα στη δουλειά, όταν έχεις να κάνεις με άλλους ανθρώπους.
Και το έχεις αυτό το χαμόγελο, το κλειδί για την καρδιά τους.
Κι όχι μόνο το χαμόγελο.
Κοπλιμέντα θέλεις;
Κοίτα πόσες μέλισσες βουΐζουν γύρω από την κάθε σου λέξη.
Περίμενα πως και πως το ποστ του Σαββάτου. Σκεφτόμουν στο νυχτερινό λεωφορείο:
"Δεν μπορεί, κάτι θα γράψει. Τουλάχιστον το Σάββατο".
Κι είναι χαρά κι ανάπαυση απ' την Παρασκευή τα νέα.
Είναι για αυτά τα θέματα πολλά λόγια που μού 'ρθαν να γράψω, μα ίσως νά 'ναι μακρύ το σεντόνι για να το απλώσω εδώ.
Κι ύστερα δε θέλω να σου πουλήσω (ούτε κανενός άλλου) της δικιάς μου ζωής τη μανιέρα.
Το κάτω κάτω της γραφής είναι πως συμφωνώ με όσα γράφεις στο ποστ. Μα δεν είναι να μη δίνεις σημασία στους γύρω σου, αλλά να δίνεις σημασία σε ό,τι σε κάνει να ανθίζεις και να μοσχοβολάς.
Ξέρεις.
Καλημέρα.
Καλή μου, χρυσή είναι μιά συμβουλή που μπορείς να την ακολουθήσεις. Αφού ξέρεις οτι αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε (εσύ και γω τουλάχιστον). Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να καθήσουμε με ψεύτικο χαμόγελο στο γραφείο μας και να υψώσουμε τον τοίχο της απομόνωσης γύρω μας.
Είναι η μοίρα των συναισθηματικών ανθρώπων αυτή.
Αν δεν ήταν έτσι, νομίζεις οτι θα ήμασταν εδώ τώρα;
Φιλούδια πολλά. Και κουράγιο. Οταν θα πάρουμε σύνταξη (ποτέ δηλαδή), θα κάνουμε όλα όσα ονειρευόμαστε.
Μόλις πρόσθεσα δυο τελευταίες σειρές στο ποστ-ζητώ συγνώμη απο τους προ-σχολιαστές.
Λιμόν καλημέρα και κουράγιο :-)
Τις ξέρω αυτές τις μέρες στη δουλειά.
Αν σου κολλήσει κανένας ξανά, πες απλά: "μη μου κολλάς, γιατί θα σε κανονίσει η Γιουτζίν, ο Σανανά, η Ντόρα ιν Σπέις, η ΚόμποΝτολ, η Ροξάν κλπ", και να δεις για πότε δε σε ξαναπλησιάζει άνθρωπος.
Πρόσεχε μόνο τους πολλούς καπουτσίνο,ε; με ρέγουλα :-)
Α ρε Σανανά αλητήριε τύπε, με έκανες και ξελιγώθηκα στα γέλια και ζήλεψα που είμαι στο νότο και δεν θα έχω την ευχαρίστηση να βρεθώ μαζί σας κάποια στιγμή σύντομα at least: υποψιάζομαι για τι σουρεαλιστική και υπέροχη συνάντηση μιλάμε.
Kαλημέρα καρδιά μου, καλό τριήμερο! Όσα περισσότερα ενδιαφέροντα έχεις εκτός δουλειάς, τόσο "αδέσμευτη" και αποδοτική είσαι στη δουλειά σου.
Με την ευκαιρία είχες δίκιο για την Περηφάνεια και προκατάληψη, ατύχησε στην αμερικάνικη βερσιόν..
(Μικρή Χρυσούλα είπες; Όπως λέμε από μικρό..μαθαίνεις την αλήθεια;)
Αλήθεια είναι δύσκολο να κάνεις μια δουλειά που δεν σου αρέσει.
Να δουλεύεις με κάποιον που δεν γουστάρεις ή που δεν σε γουστάρει.
Ένιωσα άσχημα ένα απόγευμα όταν σε μια παρέα όπου ένα παιδί στην ηλικία μου(πρώτη φορά τον έβλεπα) με παρακολουθούσε προσεχτικά να μιλάω για τη δουλειά μου και πόσο πολύ μου αρέσει.
Κάποια στιγμή τον ρώτησα και για την δική του δουλειά.
Ακούστε απάντηση:
"Βενζινάς είμαι. Εντάξει έχω ιδιόκτητο ένα από τα μεγαλύτερα βενζινάδικα της Αττικής, βγάζω καλά λεφτά (όντως βγάζει τρελά λεφτά) αλλά όπως και να το κάνεις βενζίνη πουλάω.
Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Τη σιχαίνομαι τη δουλειά μου ντρέπομαι που το λεω αλλά βγάζω λεφτά! Τι να κάνω?"
Ένιωσα φριχτά. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.
Μουγγάθηκα δεν είχα λόγια.
Ελπίζω μόνο να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα σχεδιά του για το μέλλον.
Γιατί νομίζω πως μόνο έτσι θα νιώσει ευτυχισμένος!
oti kai douleia na kaneis pernas ap authn thn fash
Καλέ μπήκα να σχολιάσω, η μπλόγγερ, και έπεσα πάνω στο σχόλιο του Σανανά! Τι ποταμός με 47 χειμάρους ήταν αυτό???
Φτού σου, παλληκάρι μου!
(Δεν θυμάμαι πια τι ήθελα να γράψω....)
Ψιτ, λεμονίτσα? σου είπα πως θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σ'ένα σπίτι σαν κι αυτό της φωτογραφίας?
Όταν βγω στην σύνταξη (δηλαδή ποτέ που λέει και η Dora)εκεί θα επενδύσω το εφάπαξ μου (αυτό που δεν θα πάρω ποτέ)
Φιλάκια
Δύσκολο να ΄χεις με τόσο κόσμο να κάνεις κάθε μέρα! Άκου όμως τη συμβουλή της μικρής...
Εγώ,την απεχθάνομαι τη δουλειά που κάνω. Ονειρεύομαι ακόμα ότι θα έρθει μια μέρα που όλα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο. Βέβαια, ξέρω ότι μπορεί κια να μην έρθει ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου