27.7.06

χαμένη στους αριθμούς

Για μήνες μετά ξυπνούσα τη νύχτα από τις φωνές μου. Και αυτό ήταν πραγματικά περίεργο για μένα, που ως τότε δεν έβλεπα ποτέ εφιάλτες.

Και δεν ήταν ακριβώς εφιάλτες, δεν είχαν εικόνες κι εξέλιξη. Ήταν περισσότερο σαν ένα βαρύ πάπλωμα που με πλάκωνε, σαν ένας βρόγχος που μου έκλεινε το λαιμό και δεν με άφηνε να αναπνεύσω.

* * * * * * *

Δεν μπορούσε να χωνέψει το παιδικό μου μυαλό ότι η ζωή μου είχε πάρει πια ένα δρόμο, ένα 8ωρο, ένα 5νθήμερο, ένα πρωινό ξύπνημα, μια υποχρεωτική καθημερινή ευγενική καλημέρα, μια υποχρεωτική κοινωνικότητα και συνέπεια, ένα σωρό ξένα στην μέχρι τότε ανέμελη ζωή μου.
Κι όλα αυτά για πάντα.

Αυτό ήταν το πρώτο σχοινί.
Αυτό το για πάντα, ήταν που δε χωρούσε στο μυαλό μου. Ένιωσα πως οι πόρτες στη ζωή μου έκλεισαν, οι επιλογές εξαντλήθηκαν πριν αρχίσουν, το μέλλον μου προδιαγράφηκε τουλάχιστον για τα επόμενα 30 χρόνια-νούμερο αστρονομικό στο μυαλό μιας 20άχρονης.
Οτιδήποτε έκανα πια θα είχε σχέση με τη δουλειά μου και τους περιορισμούς που μου επέβαλλε.

Το δεύτερο σχοινί ήταν οι άνθρωποι.
Γιατί δεν ήταν πρόβλημα η ποσότητα και το είδος της δουλειάς, όχι. Το πρόβλημα ήταν η συνύπαρξη με τους ανθρώπους. Ήταν μεγάλο ωρίμασμα για μένα αυτό, να μάθω να τα βγάζω πέρα με τους Ανθρώπους*. Όχι γιατί δεν μπορούσα, αλλά γιατί δεν ήθελα γιατί αυτό με στρίμωχνε.

Και ξαφνικά μετά από 19 χρόνια ήρθε η ανάγκη να πάω στον ίδιο χώρο ξανά.
Να με δω ξανά εκεί μέσα μικρή και φοβισμένη και ν ανακαλύψω με τρόμο ότι είμαι πια μεγάλη και ακόμη φοβισμένη.

* * * * * * *

Βογγούσα, πάλευα ν αναδυθώ, να ξεκολλήσω, μέχρι που ξυπνούσα από την ίδια μου τη φωνή.
Πάμε ξανά.
Βογγάω, παλεύω ν αναδυθώ, να ξεκολλήσω, μέχρι που ξυπνάω από την ίδια μου τη φωνή.


* Το Α εδώ δεν είναι τιμητικό αλλά αγριευτικό...



* * * * * * *

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κοιτάζω το γατί στο προφίλ σου κι αναρωτιέμαι αν είναι τυχαία η φωτογραφία.
Τί κοιτάζει, και τί θα κάνει την επόμενη στιγμή ποιος ξέρει να το ξεχωρίσει;

αλκιμήδη είπε...

Δύσκολα πράγματα τα της δουλειάς και των Ανθρώπων της. Δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια επιλογών δυστυχώς.

Αλεπού είπε...

Σοκ η στιγμή της πραγματικής ενηλικίωσης ( δεν εννοώ της τυπικής ηλικιακής στα 18).

Ανώνυμος είπε...

30 χρόνια τωρα καταστρώνω σχέδια για το Σαββ/κο που θα έρθει. 30 χρόνια γυριζω καθε Δευτερα εξαντλημένη απλό τις ....αγγαρείες του Σαββ/κου και είμαι υποχρεωμένη να χαμογελάω σε ανθρώπους πού δεν με καλύπτουν. Αξίζει τον κόπο, όλη αυτή η ταλαιπωρια για τη συνταξη που δεν ξερω αν θα επιβιώσω για να την πάρω;

NinaC είπε...

Η ζωή είναι αλλού. Ας της κάνουμε όσο πιο πολλές επισκέψεις μπορούμε.

Ε?

YO!Reeka's είπε...

άρχισε να ψάχνεις για δουλειά! :) :) :)

Σταυρούλα είπε...

Δύσκολη η προσεγείωση σ' αυτήν την πραγματικότητα ,λεμονάκι, ε; Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Η αλήθεια είναι οτι αυτά τα βογγητά τα είχα σχεδόν είκοσι χρόνια βάρος, ήθελα να τα πω, να τα βγάλω απο μέσα μου...και τα έβγαλα.

Θα είναι ψέμα αν πω οτι είναι ακόμη έτσι, όμως ταυτόχρονα πρέπει να παραδεχτώ οτι μερικές μέρες είναι όντως ΤΟΣΟ χάλια όπως εκείνους τους πρώτους μήνες...
Αλλά πάλι, υπάρχει και κόσμος που ψάχνει για δουλειά...