6.9.06

μακρυά, στην Ινδονησία





Σ΄ αυτή τη ζωή, ένα πράγμα μόνο έχουμε (δικό μας), το κουράγιο. Αν δεν έχουμε αυτό, τότε τι αξίζει η ζωή μας?


Pramoedya Ananta Toer (6.2.1925-30.4.2006)





Ο ίδιος στη φυλακή δεν μπορούσε να γράψει, αφού οι δεσμώτες του τού απαγόρευσαν να χρησιμοποιεί χαρτί και μολύβι. Ο τρόπος που αντέδρασε ήταν εκπληκτικός. Ανέπτυξε τη μνημοτεχνική σε τέτοιον βαθμό, ώστε συνέθεσε προφορικά και με τη βοήθεια των άλλων φυλακισμένων απομνημόνευσε, τέσσερα από τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα : Αυτή η γη του ανθρώπινου γένους, Τέκνο όλων των εθνών, Βήματα, και Γυάλινο σπίτι.

Το 1979 απελευθερώθηκε, αλλά ως το 1992 έζησε στην Τζακάρτα σε κατ' οίκον περιορισμό, όπου δεν σταμάτησε να γράφει.

Τα γράμματα που έγραφε στην κόρη του δεν του επιτρεπόταν να τα ταχυδρομεί, αυτό όμως δεν τον πτόησε. Τα γράμματα εκείνα αποτέλεσαν αργότερα το υλικό για την αυτοβιογραφία του.

Αυτός ο αλύγιστος άνθρωπος που πέρασε 15 χρόνια στη φυλακή, κατάφερε να διατηρήσει το χιούμορ και το χαμόγελό του ως το τέλος της ζωής του.

Το ΒΗΜΑ, 27/08/2006

* * * * * * *

12 σχόλια:

αλκιμήδη είπε...

Συγκλονιστική ιστορία!
Αλλά λιγάκι βαρύ αυτό με το κουράγιο, και ζωή χωρίς κουράγιο αξία έχει. Άσε που το να έχω κουράγιο (τουλάχιστον για μένα) δεν είναι μόνιμη κατάσταση, έρχεται, με εγκαταλείπει, το ξαναβρίσκω, και άντε πάλι από την αρχή.
Φιλιά

MåvяiÐåliå είπε...

Έγχρωμη ζωή είναι το κουράγιο!

vromogato είπε...

τς τς κι εγώ συνήθως δε θυμάμαι ούτε που έχω παρκάρει το αυτοκίνητο
με χάλασες τώρα :)
ωραίο ποστ ως συνήθως

Ανώνυμος είπε...

To κουράγιο και η ελπίδα θα πρόσθετα είναι οι κινητηριες δυνάμεις της ζωής.

I.P.Potis είπε...

Lemon μου σε ευχαριστώ.

Καλό φθινώπορο.

Περί κουζίνας και όχι μόνο είπε...

Και είναι απίστευτο πόσο κουράγιο έχουμε όλοι. Μόνο όταν χρειαστεί το ανακαλύπτουμε. Αχρείαστο νάναι :))

Χαρτοπόντικας είπε...

Απίστευτη περίπτωση. Ευχαριστώ που μου την έμαθες!

Σταυρούλα είπε...

Αξιοθαύμαστος! Φιλιά, Λεμονάκι!

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

δεν το γνωριζα. νασαι καλα και καλο φθινοπωρο να εχουμε

Mirandolina είπε...

Ήρθα να πω καλή χρονιά και να ευχηθώ χρόνια πολλά, αν και καθυστερημένα. Δέχεστε, όμορφη κυρά;

An-Lu είπε...

Κάτι τέτοιες ιστορίες αλλάζουν και την δική μας προοπτική στα μικρά και τιποτένια προβληματάκια, που μας φαίνονται τέρατα....


ΥΓ Καλό φθινόπωρο λεμονίτα!

lemon είπε...

Καλό Φθινόπωρο λοιπόν, σε όλους, και καλή χρονιά!!!
:)

Αχ, Μιραντολίνα, γύρισες επιτέλους απο 'κει μακρυα απο την Αμερικία?
(ευχαριστώ πολύ-πολύ για τις ευχές :))