25.1.07

...


Η αγάπη είναι δώρο.
Ούτε να την πάρεις μπορείς, ούτε να την δώσεις, με το ζόρι.
Μόνο να τη νιώσεις γίνεται.
Αν αφεθείς.

* * * * * * *

Μερικές φορές παθαίνω πανικό. Και πολύ καλά παθαίνω, μπας και μάθω, γιατί χρόνια τώρα διατείνομαι ότι δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτές οι κρίσεις πανικού που παθαίνουν οι άνθρωποι, που τους λούζει κρύος ιδρώτας, πετάει η καρδιά τους και χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους.
Ενώ για τον εαυτό μου-κοίτα χάιδεμα, κοίτα ευφημισμό, κοίτα εγωισμό-δεν το λέω ιατρικά: κρίσεις πανικού, το λέω παθαίνω πανικό.
Ζαλίζομαι από το φόβο, και η γη φεύγει κάτω από τα πόδια μου.
Μερικές άλλες φορές πάλι, νιώθω τόσο ήρεμη, σαν να μην μπορεί τίποτα να με πονέσει. Αυτό βέβαια δεν είναι και καλό, διότι πόση ευτυχία μπορεί να έχει μια παγοκολόνα, πόση ευτυχία και πόσο μέλλον ζωγραφισμένο μπροστά της?
Γενικά, η τραμπάλα που λέγαμε, είναι ακόμη μέσα μου. Τρελαίνει εμένα κυρίως, γιατί στην ηλικία μου, όλοι οι γύρω έχουν πια πάρει το δρόμο τους, και έχουν απηυδείσει επίσης, και δεν ασχολούνται με το δικό μου κουβάρι-έχουν τα δικά τους.
Μόνο οι συνάδελφοι τρώνε στη μάπα τα μούτρα μου καθημερινά, και ο αγαπημένος μου, που δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξει.
Εγώ πάντως αντέχω ακόμα.

(Αυτό το απηυδείσει άθλιο μου φαίνεται, μέχρι και το word αρνήθηκε να το αναγνωρίσει, αλλά δεν βρήκα άλλο τρόπο-γραφής, ούτε άλλη λέξη-ταιριαστή, απήυδησα-το κράτησα!).




* * * * * * *

9 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Λεμονίτσα, Λεμονάκι,
είσαι τρυφερό παιδάκι!!!!
;-)
Και γιατί να μη σε αντέχει παρακαλώ;
Δεν το κατάλαβα αυτό.....

Lupa είπε...

Γλυκό μου,

πρώτον, ξέρω πααρα πολλούς στην ηλικία μας (και σε μεγαλύτερη) που ακόμα αναθεωρούν το δρόμο τους και το "τι θα γίνουν όταν θα μεγαλώσουν" οπότε μην αγχώνεσαι και μη στεναχωριέσαι είναι πάντα καιρός να αλλάξεις ρότα και να διαλέξεις καινούρια
δεύτερον,
αυτό με το παγοκολόνα μου θυμίζει κάτι που έλεγε ο Forster στο Δωμάτιο με θέα.
"... μπορεί να φαίνεται έτσι αλλά μέσα της καίει μια φωτιά . Αλλοίμονο αν την αφήσει ποτέ να βγεί προς τα έξω. Θα τα κάψει όλα"
Έτσι μου φαίνεται είσαι και εσύ...
Καλημέρες

Γιουτζίν είπε...

Τι είναι αυτό το γατί!!
εσωτερικές τραμπάλες, προκαλούν αναταράξεις και κάποιες φορές ομορφιές ;-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Γιατί αγαπητή μου να ελέγξουμε την ορθογραφία; Μήπως αυτό κρίνει την αγάπη σου; Ή μήπως οι συνάδελφοί σου σε κρίνουν από την αγάπη; Θα ήθελα να ξέρω πόσο είσαι, μα είμαι ευγενικός. Γιατί παγοκολόνα; Τόσα μαύρα είναι όλα;

fish eye είπε...

τελικα..εχουν κι οι τραμπαλες λογο υπαρξης..ειναι διασκεδαστικες καποιες φορες..διαφοροποιουν τις μερες μας..

MåvяiÐåliå είπε...

Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση :

1. Το πως αποκαλείς τις κρίσεις πανικού. Έχω ολόκληρη θεωρία πάνω σ αυτό. Κάποιοι παθαίνουν κρίσεις πανικού και το κάνουν θέμα. Κάποιοι είναι τόσο εξοικειωμένοι με αυτό που απλά λένε έπαθα πανικό (έτσι απλά)...
2. Η τραμπάλα σε σχέση με την ηλικία...πες μου πια είναι αυτή η ηλικία που επιτρέπει τη τραμπάλα και πια όχι. Ποιος το ορίζει;

Butterfly είπε...

Παγοκολόνα? Ποιά παγοκολόνα? ήξερα μία πριν 1 χρόνο περίπου, μόνο που δεν ήταν στ΄αλήθεια παγοκολόνα, αλλά έτσι ήθελε να πιστεύουν οι άλλοι. Κι επειδή εγώ σε "τρώω στην μάπα" κάθε μέρα (βρεγμένη σανίδα που σου χρειάζεται)όπως με τρως κι εσύ εξάλλου, ένα έχω να σου πω:Έχεις πολύ μέλλον μπροστά σου με πολύ ευτυχία, αλλά και πολλές τραμπάλες ακόμα, γιατί είσαι ΑΥΤΗ που είσαι. ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΟΝ.
Φιλάκια πολλά (R).

αλκιμήδη είπε...

ην αγάπη μόνο να τη νοιώσεις μπορείς, αν αφεθείς...

να συμπληρώσω;
κι αν είναι εκεί

Ανώνυμος είπε...

Καταλαβαίνω τι παιρνάς. Δεν είσαι η μόνη. Πολλοί το έχουν. Μην χάνεις φίλη μου το κουράγιο σου. Μπορείς να τα πας καλύτερα, αρκεί να το θες και να το πάρεις απόφαση.
Φιλικά
Agorafoviagr